Job 20

Så tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde

Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

"Derfor bruser Tankerne i mig, og derfor stormer det i mig;

“Sıkıntılı düşüncelerim beni yanıt vermeye zorluyor, Bu yüzden çok heyecanlıyım.

til min Skam må jeg høre på Tugt, får tankeløst Mundsvejr til Svar!

Beni utandıran bir azar işitiyorum, Anlayışım yanıt vermemi gerektiriyor.

Ved du da ikke fra Arilds Tid, fra Tiden, da Mennesket sattes på Jorden,

“Bilmiyor musun eskiden beri, İnsan dünyaya geldiğinden beri,

at gudløses Jubel er kort og vanhelliges Glæde stakket?

Kötünün zafer çığlığı kısadır, Tanrısızın sevinciyse bir anlıktır.

Steg end hans Hovmod til Himlen, raged hans Hoved i Sky,

Boyu göklere erişse, Başı bulutlara değse bile,

som sit Skarn forgår han for evigt, de, der så ham, siger: "Hvor er han?"

Sonsuza dek yok olacak, kendi pisliği gibi; Onu görmüş olanlar, ‘Nerede o?’ diyecekler.

Han flyr som en Drøm, man finder ham ikke, som et Nattesyn jages han bort;

Düş gibi uçacak, bir daha bulunamayacak, Gece görümü gibi yok olacak.

Øjet, der så ham, ser ham ej mer, hans Sted får ham aldrig at se igen.

Kendisini görmüş olan gözler bir daha onu görmeyecek, Yaşadığı yerde artık görünmeyecektir.

Hans Sønner bejler til ringes Yndest, hans Hænder må give hans Gods tilbage.

Çocukları yoksulların lütfunu dileyecek, Malını kendi eliyle geri verecektir.

Hans Ben var fulde af Ungdomskraft, men den lægger sig med ham i Støvet.

Kemiklerini dolduran gençlik ateşi Kendisiyle birlikte toprakta yatacak.

Er det onde end sødt i hans Mund, når han gemmer det under sin Tunge,

“Kötülük ağzında tatlı gözükse, Onu dilinin altına gizlese bile,

sparer på det og slipper det ikke, holder det fast til sin Gane,

Tutsa, bırakmasa, Damağının altına saklasa bile,

så bliver dog Maden i hans Indre til Slangegift inden i ham;

Yediği yiyecek midesinde ekşiyecek, İçinde kobra zehirine dönüşecek.

Godset, han slugte, må han spy ud, Gud driver det ud af hans Bug,

Yuttuğu servetleri kusacak, Tanrı onları midesinden çıkaracak.

han indsuger Slangernes Gift, og Øgleungen slår ham ihjel;

Kobra zehiri emecek, Engereğin zehir dişi onu öldürecek.

han skuer ej Strømme af Olie, Bække af Honning og Fløde;

Akarsuların, bal ve ayran akan derelerin Sefasını süremeyecek.

han må af med sin Vinding, svælger den ej, får ingen Glæde af tilbyttet Gods.

Zahmetle kazandığını Yemeden geri verecek, Elde ettiği kazancın tadını çıkaramayacak.

Thi han knuste de ringe og lod dem ligge, ranede Huse, han ej havde bygget.

Çünkü yoksulları ezip yüzüstü bıraktı, Kendi yapmadığı evi zorla aldı.

Thi han har ingen Hjælp af sin Rigdom, trods sine Skatte reddes han ikke;

“Hırsı yüzünden rahat nedir bilmedi, Serveti onu kurtaramayacak.

ingen gik fri for hans Glubskhed, derfor varer hans Lykke ikke;

Yediğinden artakalan olmadı, Bu yüzden bolluğu uzun sürmeyecek.

midt i sin Overflod har han det trangt, al Slags Nød kommer over ham.

Varlık içinde yokluk çekecek, Sıkıntı tepesine binecek.

For at fylde hans Bug sender Gud sin Vredes Glød imod ham, lader sin Harme regne på ham.

Karnını tıka basa doyurduğunda, Tanrı kızgın öfkesini ondan çıkaracak, Üzerine gazap yağdıracak.

Flyr han for Brynje af Jern, så gennemborer ham Kobberbuen;

Demir silahtan kaçacak olsa, Tunç ok onu delip geçecek.

en Kni kommer ud af hans Ryg, et lynende Stål af hans Galde; over ham falder Rædsler,

Çekilince ok sırtından, Parıldayan ucu ödünden çıkacak, Dehşet çökecek üzerine.

idel Mørke er opsparet til ham; Ild, der ej blæses op, fortærer ham, æder Levningen i hans Telt.

Koyu karanlık onun hazinelerini gözlüyor. Körüklenmemiş ateş onu yiyip bitirecek, Çadırında artakalanı tüketecek.

Himlen bringer hans Brøde for Lyset, og Jorden rejser sig mod ham.

Suçunu gökler açığa çıkaracak, Yeryüzü ona karşı ayaklanacak.

Hans Huses Vinding må bort, rives bort på Guds Vredes Dag.

Varlığını seller, Azgın sular götürecek Tanrı’nın öfkelendiği gün.

Slig er den gudløses Lod fra Gud og Lønnen fra Gud for hans Brøde!

Budur kötünün Tanrı’dan aldığı pay, Budur Tanrı’nın ona verdiği miras.”