Job 13

Ĉion ĉi tion mia okulo vidis, Mia orelo aŭdis kaj komprenis.

Kion vi scias, mi ankaŭ scias; Kaj mi ne estas malpli valora ol vi.

Sed mi volus paroli kun la Plejpotenculo, Mi dezirus disputi kun Dio.

Tamen vi komentarias malvere, Vi ĉiuj estas senutilaj kuracistoj.

Ho, se vi silentus, Tio estus saĝeco de via flanko.

Aŭskultu do mian moralinstruon, Kaj atentu la defendan parolon de mia buŝo.

Ĉu pro Dio vi volas paroli malveron, Kaj pro Li paroli falsaĵon?

Ĉu vi volas esti personfavoraj al Li, Aŭ pro Dio vi volas disputi?

Ĉu estos bone, kiam Li esploros vin? Ĉu vi volas trompi Lin, kiel oni trompas homon?

Li certe vin punos, Se vi sekrete estos personfavoraj.

Ĉu Lia majesto ne konfuzas vin? Ĉu ne falas sur vin timo antaŭ Li?

Viaj memorigoj estas sentencoj polvaj, Via bastionoj estas amasoj da argilo.

Silentu antaŭ mi, kaj parolos mi, Kio ajn trafos min.

Por kio mi portu mian karnon en miaj dentoj Kaj metu mian animon en mian manon?

Li ja mortigos min, kaj mi ne havas esperon; Sed pri mia konduto mi volas disputi antaŭ Li.

Tio jam estos savo por mi, Ĉar ne hipokritulo venos antaŭ Lin.

Aŭskultu mian parolon Kaj mian klarigon antaŭ viaj oreloj.

Jen mi pretigis juĝan aferon; Mi scias, ke mi montriĝos prava.

Kiu povas procesi kontraŭ mi? Tiam mi eksilentus kaj mortus.

Nur du aferojn ne faru al mi, Tiam mi ne kaŝos min antaŭ Via vizaĝo:

Malproksimigu de mi Vian manon, Kaj Via teruro ne timigu min.

Tiam voku, kaj mi respondos; Aŭ mi parolos, kaj Vi respondu al mi.

Kiom da malbonagoj kaj pekoj estas sur mi? Sciigu al mi miajn krimojn kaj pekojn.

Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon Kaj rigardas min kiel Vian malamikon?

Ĉu Vi volas montri Vian forton kontraŭ deŝirita folio? Kaj ĉu sekiĝintan pajleron Vi volas persekuti?

Ĉar Vi skribas kontraŭ mi maldolĉaĵon Kaj venigas sur min la pekojn de mia juneco.

Vi metis miajn piedojn en ŝtipon, Vi observas ĉiujn miajn vojojn, Kaj Vi observas la plandojn de miaj piedoj;

Dum mi ja disfalas kiel putraĵo, Kiel vesto dismanĝita de tineoj.