Job 30

nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

frater fui draconum et socius strutionum

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.