Job 4

І відповів теманянин Еліфаз та й сказав:
الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.
Коли спробувать слово до тебе, чи мука не буде ще більша? Та хто стримати зможе слова?
الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.
Таж ти багатьох був навчав, а руки ослаблі зміцняв,
ببین، تو به افراد بسیاری تعلیم داد‌ه‌ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوّت قلب بخشیده‌ای.
того, хто спотикавсь, підіймали слова твої, а коліна тремткі ти зміцняв!
با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته‌ای و به زانوان لرزان نیرو داد‌ه‌ای.
А тепер, як нещастя на тебе найшло, то ти змучився, тебе досягло воно і ти налякався...
امّا اکنون که خودت دچار مشکلات شده‌ای، پریشان گشته‌ای.
Хіба не була богобійність твоя за надію твою, за твоє сподівання невинність доріг твоїх?
تو شخصی پرهیزکار بودی و زندگی بی‌عیبی داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.
Пригадай но, чи гинув невинний, і де праведні вигублені?
فکر کن، آیا هرگز دیده‌ای که شخص بی‌گناهی هلاک شود و یا مرد درستکاری از بین برود؟
Як я бачив таких, що орали були беззаконня, та сіяли кривду, то й жали її:
درحالی‌که من دیده‌ام، کسانی‌که شرارت و ظلم را می‌کارند، شرارت و ظلم را درو می‌کنند.
вони гинуть від подиху Божого, і від духу гнівного Його погибають!
توفان غضب خدا آنها را از بین می‌برد و با آتش خشم خود آنها را می‌سوزاند.
Левине ричання й рик лютого лева минає, і левчукам вилущаються зуби.
مردم شریر مانند شیرِ درّنده می‌غرّند، امّا خدا آنها را خاموش می‌سازد و دندانهایشان را می‌شکند.
Гине лев, як немає здобичі, і левенята левиці втікають.
مانند شیر نر از بی‌غذایی و گرسنگی ضعیف می‌شوند و می‌میرند و فرزندانشان نیز پراکنده می‌شوند.
І закрадається слово до мене, і моє ухо почуло ось дещо від нього.
وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.
у роздумуваннях над нічними видіннями, коли міцний сон обіймає людей,
وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.
спіткав мене жах та тремтіння, і багато костей моїх він струсонув,
وحشت مرا فراگرفت، تنم به لرزه آمد.
і дух перейшов по обличчі моїм, стало дуба волосся на тілі моїм...
شبحی از برابر من گذشت و از ترس، موی بر بدنم راست شد.
Він стояв, але я не пізнав його вигляду, образ навпроти очей моїх був, і тихий голос почув я:
می‌دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، امّا نمی‌توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب، این صدا به گوشم رسید:
Хіба праведніша людина за Бога, хіба чоловік за свойого Творця є чистіший?
«آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا که خالق اوست، پاک و بی‌عیب باشد؟
Таж рабам Своїм Він не йме віри, і накладає вину й на Своїх Анголів!
او حتّی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی‌کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند،
Що ж тоді мешканці глиняних хат, що в поросі їхня основа? Як міль, вони будуть розчавлені!
چه رسد به آنهایی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید از بین می‌روند.
Вони товчені зранку до вечора, і без помочі гинуть назавжди...
ممکن است صبح زنده باشند، ولی بدون هیچ خبری، قبل از غروب می‌میرند.
Слава їхня минається з ними, вони помирають не в мудрості!...
رشتهٔ زندگی‌شان پاره می‌شود و در جهالت و نادانی از بین می‌روند.»