Job 3

По цьому відкрив Йов уста свої та й прокляв був свій день народження.
بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب
І Йов заговорив та й сказав:
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
Хай загине той день, що я в ньому родився, і та ніч, що сказала: Зачавсь чоловік!
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
Нехай стане цей день темнотою, нехай Бог з висоти не згадає його, і нехай не являється світло над ним!...
آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.
Бодай темрява й морок його заступили, бодай хмара над ним пробувала, бодай темнощі денні лякали його!...
در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.
Оця ніч бодай темність її обгорнула, нехай у днях року не буде названа вона, хай не ввійде вона в число місяців!...
آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.
Тож ця ніч нехай буде самітна, хай не прийде до неї співання!
آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
Бодай її ті проклинали, що день проклинають, що левіятана готові збудити!
آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.
Хай потемніють зорі поранку її, нехай має надію на світло й не буде його, і хай вона не побачить тремтячих повік зорі ранньої,
در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،
бо вона не замкнула дверей нутра матернього, і не сховала страждання з очей моїх!...
زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.
Чому я не згинув в утробі? Як вийшов, із нутра то чому я не вмер?
چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟
Чого прийняли ті коліна мене? І нащо ті перса, які я був ссав?
چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟
Бо тепер я лежав би спокійно, я спав би, та був би мені відпочинок
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
з царями та з земними радниками, що гробниці будують собі,
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
або із князями, що золото мали, що доми свої сріблом наповнювали!...
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
Або чом я не ставсь недоноском прихованим, немов ті немовлята, що світла не бачили?
چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.
Там же безбожники перестають докучати, і спочивають там змученосилі,
زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.
разом з тим мають спокій ув'язнені, вони не почують вже крику гнобителя!...
در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.
Малий та великий там рівні, а раб вільний від пана свого...
کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.
І нащо Він струдженому дає світло, і життя гіркодухим,
چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟
що вичікують смерти й немає її, що її відкопали б, як скарби заховані,
آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند
тим, що радісно тішилися б, веселились, коли б знайшли гроба,
و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.
мужчині, якому дорога закрита, що Бог тінню закрив перед ним?...
چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟
Бо зідхання моє випереджує хліб мій, а зойки мої полились, як вода,
به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.
бо страх, що його я жахався, до мене прибув, і чого я боявся прийшло те мені...
از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.
Не знав я спокою й не був втихомирений, і я не відпочив, та нещастя прийшло!...
آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.