Job 30

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

Yea, whereto might the strength of their hands profit me, in whom old age was perished?

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their meat.

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief;)

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

To dwell in the clifts of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

And now am I their song, yea, I am their byword.

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

Howbeit he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

When I looked for good, then evil came unto me: and when I waited for light, there came darkness.

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

I am a brother to dragons, and a companion to owls.

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.

My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.