Psalms 22

[] Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin? Niçin bana yardım etmekten, Haykırışıma kulak vermekten uzak duruyorsun?

Til sangmesteren; efter "Morgenrødens hind"; en salme av David.

Ey Tanrım, gündüz sesleniyorum, yanıt vermiyorsun, Gece sesleniyorum, yine rahat yok bana.

Min Gud! Min Gud! Hvorfor har du forlatt mig? Langt borte fra min frelse er min klages ord.

Oysa sen kutsalsın, İsrail’in övgüleri üzerine taht kuran sensin.

Min Gud! Jeg roper om dagen, og du svarer ikke, og om natten, og jeg får ikke tie.

Sana güvendiler atalarımız, Sana dayandılar, onları kurtardın.

Og du er dog hellig, du som troner over Israels lovsanger.

Sana yakarıp kurtuldular, Sana güvendiler, aldanmadılar.

Til dig satte våre fedre sin lit; de satte sin lit til dig, og du utfridde dem.

Ama ben insan değil, toprak kurduyum, İnsanlar beni küçümsüyor, halk hor görüyor.

Til dig ropte de, og de blev reddet; til dig satte de sin lit, og de blev ikke til skamme.

[] Beni gören herkes alay ediyor, Sırıtıp baş sallayarak diyorlar ki,

Men jeg er en orm og ikke en mann, menneskers spott og folks forakt.

[] “Sırtını RAB’be dayadı, kurtarsın bakalım onu, Madem onu seviyor, yardım etsin!”

Alle de som ser mig, spotter mig, vrenger munnen, ryster på hodet og sier:

Oysa beni ana rahminden çıkaran, Ana kucağındayken sana güvenmeyi öğreten sensin.

Sett din vei i Herrens hånd! Han skal redde ham, han skal utfri ham, siden han har behag i ham.

Doğuşumdan beri sana teslim edildim, Ana rahminden beri Tanrım sensin.

Ja, du er den som drog mig frem av mors liv, som lot mig hvile trygt ved min mors bryst.

Benden uzak durma! Çünkü sıkıntı yanıbaşımda, Yardım edecek kimse yok.

På dig er jeg kastet fra mors liv; fra min mors skjød er du min Gud.

Boğalar kuşatıyor beni, Azgın Başan boğaları sarıyor çevremi.

Vær ikke langt borte fra mig! for trengselen er nær, og det er ingen hjelper.

Kükreyerek avını parçalayan aslanlar gibi Ağızlarını açıyorlar bana.

Sterke okser omringer mig, Basans okser kringsetter mig.

Su gibi dökülüyorum, Bütün kemiklerim oynaklarından çıkıyor; Yüreğim balmumu gibi içimde eriyor.

De spiler op sin munn imot mig som en sønderrivende og brølende løve.

[] Gücüm çömlek parçası gibi kurudu, Dilim damağıma yapışıyor; Beni ölüm toprağına yatırdın.

Jeg er utøst som vann, og alle mine ben skiller sig at; mitt hjerte er som voks, smeltet midt i mitt liv.

Köpekler kuşatıyor beni, Kötüler sürüsü çevremi sarıyor, Ellerimi, ayaklarımı deliyorlar.

Min kraft er optørket som et potteskår, og min tunge henger fast ved mine gommer, og i dødens støv legger du mig.

Bütün kemiklerimi sayar oldum, Gözlerini dikmiş, bana bakıyorlar.

For hunder omringer mig, de ondes hop kringsetter mig; de har gjennemboret mine hender og mine føtter.

[] Giysilerimi aralarında paylaşıyor, Elbisem için kura çekiyorlar.

Jeg kan telle alle mine ben; de ser til, de ser på mig med lyst.

Ama sen, ya RAB, uzak durma; Ey gücüm benim, yardımıma koş!

De deler mine klær mellem sig og kaster lodd om min kjortel.

Canımı kılıçtan, Biricik hayatımı köpeğin pençesinden kurtar!

Men du? Herre, vær ikke langt borte, du min styrke, skynd dig å hjelpe mig!

Kurtar beni aslanın ağzından, Yaban öküzlerinin boynuzundan. Yanıt ver bana!

Redd min sjel fra sverdet, mitt eneste fra hunders vold!

[] Adını kardeşlerime duyurayım, Topluluğun ortasında sana övgüler sunayım:

Frels mig fra løvens gap, og fra villoksenes horn - du bønnhører mig!

Ey sizler, RAB’den korkanlar, O’na övgüler sunun! Ey Yakup soyu, O’nu yüceltin! Ey İsrail soyu, O’na saygı gösterin!

Jeg vil kunngjøre ditt navn for mine brødre, midt i menigheten vil jeg love dig.

Çünkü O mazlumun çektiği sıkıntıyı hafife almadı, Ondan tiksinmedi, yüz çevirmedi; Kendisini yardıma çağırdığında ona kulak verdi.

I som frykter Herren, lov ham, all Jakobs ætt, ær ham, og frykt for ham, all Israels ætt!

Övgü konum sen olacaksın büyük toplulukta, Senden korkanların önünde yerine getireceğim adaklarımı.

For han har ikke foraktet og ikke avskydd den elendiges elendighet og ikke skjult sitt åsyn for ham; men da han ropte til ham, hørte han.

Yoksullar yiyip doyacak, RAB’be yönelenler O’na övgü sunacak. Sonsuza dek ömrünüz tükenmesin!

Fra dig utgår min pris i en stor forsamling; mine løfter vil jeg holde for deres øine som frykter ham.

Yeryüzünün dört bucağı anımsayıp RAB’be dönecek, Ulusların bütün soyları O’nun önünde yere kapanacak.

De saktmodige skal ete og bli mette; de som søker Herren, skal love ham; eders hjerte leve til evig tid!

Çünkü egemenlik RAB’bindir, Ulusları O yönetir.

Alle jordens ender skal komme det i hu og vende om til Herren, og alle folkenes slekter skal tilbede for ditt åsyn.

Yeryüzündeki bütün zenginler doyacak Ve O’nun önünde yere kapanacak, Toprağa gidenler, Ölümlerine engel olamayanlar, Eğilecekler O’nun önünde.

For riket hører Herren til, og han hersker over folkene.

Gelecek kuşaklar O’na kulluk edecek, Rab yeni kuşaklara anlatılacak.

Alle jordens rikmenn skal ete og tilbede; for hans åsyn skal alle de bøie sig som stiger ned i støvet, og den som ikke kan holde sin sjel i live.

O’nun kurtarışını, “Rab yaptı bunları” diyerek, Henüz doğmamış bir halka duyuracaklar.

Efterkommerne skal tjene ham, der skal fortelles om Herren til efterslekten. De skal komme og kunngjøre hans rettferdighet for det folk som blir født, at han har gjort det.