Job 19

Eyüp şöyle yanıtladı:

Så tog Job til Orde og svarede:

“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?

"Hvor længe vil I krænke min Sjæl og slå mig sønder med Ord?

On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

I håner mig nu for tiende Gang, mishandler mig uden Skam.

Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.

Har jeg da virkelig fejlet, hænger der Fejl ved mig?

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

Eller gør I jer store imod mig og revser mig ved at smæde?

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.

Så vid da, at Gud har bøjet min Ret, omspændt mig med sit Net.

“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

Se, jeg skriger: Vold! men får ikke Svar, råber om Hjælp, der er ingen Ret.

Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.

Han spærred min Vej, jeg kom ikke frem, han hylled mine Stier i Mørke;

Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.

han klædte mig af for min Ære, berøved mit Hoved Kronen,

Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

brød mig ned overalt, så jeg må bort, oprykked mit Håb som Træet;

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.

hans Vrede blussede mod mig, han regner mig for sin Fjende;

Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

samlede rykker hans Flokke frem og bryder sig Vej imod mig, de lejrer sig om mit Telt.

“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

Mine Brødre har fjernet sig fra mig, Venner er fremmede for mig,

Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.

mine nærmeste og Hendinge holder sig fra mig, de, der er i mit Hus, har glemt mig;

Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.

mine Piger regner mig for en fremmed, vildfremmed er jeg i deres Øjne;

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.

ej svarer min Træl, når jeg kalder, jeg må trygle ham med min Mund;

Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.

ved min Ånde væmmes min Hustru, mine egne Brødre er jeg en Stank;

Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

selv Drenge agter mig ringe, når jeg reljser mig, taler de mod mig;

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.

Standsfælleræmmes til Hobe ved mig, de, jeg elskede, vender sig mod mig.

Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.

Benene hænger fast ved min Hud, med Kødet i Tænderne slap jeg bort.

“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı’nın eli vurdu bana.

Nåde, mine Venner, Nåde, thi Guds Hånd har rørt mig!

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?

Hvi forfølger og I mig som Gud og mættes ej af mit Kød?

“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,

Ak, gid mine Ord blev skrevet op, blev tegnet op i en Bog,

Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

med Griffel af Jern, med Bly indristet i Hlippen for evigt!

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

Men jeg ved, at min Løser lever, over Støvet vil en Forsvarer stå frem.

Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı’yı göreceğim.

Når min sønderslidte Hud er borte, skal jeg ud fra mit Kød skue Gud,

O’nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!

hvem jeg skal se på min Side; ham skal mine Øjne se, ingen fremmed! Mine Nyrer forgår i mit Indre!

Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,

Når I siger: "Hor vi skal forfølge ham, Sagens Rod vil vi udfinde hos ham!"

Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”

så tag jer i Vare for Sværdet; thi Vrede rammer de lovløse, at I skal kende, der kommer en Dom!