Job 13

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

Očima svojim sve to ja vidjeh, ušima svojim čuh i razumjeh.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

Sve što vi znate znadem to i ja, ni u čemu od vas gori nisam.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

Zato, zborit' moram sa Svesilnim, pred Bogom svoj razlog izložiti.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

Jer, kovači laži vi ste pravi, i svi ste vi zaludni liječnici!

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

Kada biste bar znali šutjeti, mudrost biste svoju pokazali!

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

Dokaze mi ipak poslušajte, razlog mojih usana počujte.

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

Zar zbog Boga govorite laži, zar zbog njega riječi te prijevarne?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

Zar biste pristrano branit' htjeli Boga, zar biste mu htjeli biti odvjetnici?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

Zar bi dobro bilo da vas on ispita? Zar biste ga obmanuli k'o čovjeka?

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

Kaznom preteškom on bi vas pokarao poradi potajne vaše pristranosti.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

Zar vas veličanstvo njegovo ne plaši i zar vas od njega užas ne spopada?

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

Razlozi su vam od pepela izreke, obrana je vaša obrana od blata.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

Umuknite sada! Dajte da govorim, pa neka me poslije snađe što mu drago.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

Zar da meso svoje sam kidam zubima? Da svojom rukom život upropašćujem?

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

On me ubit' može: nade druge nemam već da pred njim svoje držanje opravdam.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

I to je već zalog mojega spasenja, jer bezbožnik preda nj ne može stupiti.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

Pažljivo mi riječi poslušajte, nek' vam prodre u uši besjeda.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

Gle: ja sam pripremio parnicu, jer u svoje sam pravo uvjeren.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

Tko se sa mnom hoće parničiti? - Umuknut ću potom te izdahnut'.

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

Dvije mi molbe samo ne uskrati da se od tvog lica ne sakrivam:

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

digni s mene tešku svoju ruku i užasom svojim ne straši me.

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

Tada me pitaj, a ja ću odgovarat'; ili ja da pitam, ti da odgovaraš.

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

Koliko počinih prijestupa i grijeha? Prekršaj mi moj pokaži i krivicu.

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

Zašto lice svoje kriješ sad od mene, zašto u meni vidiš neprijatelja?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

Zašto strahom mučiš list vjetrom progonjen, zašto se na suhu obaraš slamčicu?

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

O ti, koji mi gorke pišeš presude i teretiš mene grijesima mladosti,

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

koji si mi noge u klade sapeo i koji bdiš nad svakim mojim korakom i tragove stopa mojih ispituješ!

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.

Život mi se k'o trulo drvo raspada, k'o haljina što je moljci izjedaju!