Job 30

 Och nu le de åt mig,  människor som äro yngre till åren än jag,  män vilkas fäder jag aktade ringa,  ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

 Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp,  dessa människor som sakna all manlig kraft?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

 Utmärglade äro de ju av brist och svält;  de gnaga sin föda av torra öknen,  som redan i förväg är öde och ödslig.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

 Saltörter plocka de där bland snåren,  och ginströtter är vad de hava till mat.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

 Ur människors samkväm drives de ut,  man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

 I gruvliga klyftor måste de bo,  i hålor under jorden och i bergens skrevor.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

 Bland snåren häva de upp sitt tjut,  under nässlor ligga de skockade,

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

 en avföda av dårar och ärelöst folk,  utjagade ur landet med hugg och slag.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

 Och för sådana har jag nu blivit en visa,  de hava mig till ämne för sitt tal;

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

 med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig,  de hava ej försyn för att spotta åt mig.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

 Nej, mig till plåga, lossa de alla band,  alla tyglar kasta de av inför mig.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

 Invid min högra sida upphäver sig ynglet;  mina fötter vilja de stöta undan.  De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

 Stigen framför mig hava de rivit upp.  De göra sitt bästa till att fördärva mig,  de som dock själva äro hjälplösa.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

 Såsom genom en bred rämna bryta de in;  de vältra sig fram under murarnas brak.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

 Förskräckelser välvas ned över mig.  Såsom en storm bortrycka de min ära,  och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

 Och nu utgjuter sig min själ inom mig,  eländesdagar hålla mig fast.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

 Natten bortfräter benen i min kropp,  och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

 Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt,  såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

 I orenlighet har jag blivit nedstjälpt,  och själv är jag nu lik stoft och aska.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

 Jag ropar till dig, men du svarar mig icke;  jag står här, men de bespejar mig allenast.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

 Du förvandlas för mig till en grym fiende,  med din starka hand ansätter du mig.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

 Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän,  och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

 Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden,  till den boning dit allt levande församlas.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

 Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen,  ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

 Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar,  och ömkade sig min själ ej över den fattige?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

 Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom;  jag hoppades på ljus, men mörker kom.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

 Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro,  eländesdagar hava ju mött mig.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

 Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen;  mitt i församlingen står jag upp och skriar.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

 En broder har jag blivit till schakalerna,  och en frände är jag vorden till strutsarna.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

 Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött,  benen i min kropp äro förbrända av hetta.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

 I sorgelåt är mitt harpospel förbytt,  mina pipors klang i högljudd gråt.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.