Psalms 102

Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję.

Preghiera dell’afflitto quand’è abbattuto e spande il suo lamento dinanzi all’Eterno. Deh ascolta la mia preghiera, o Eterno, e venga fino a te il mio grido!

Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

Non mi nasconder la tua faccia nel dì della mia distretta; inclina a me il tuo orecchio; nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.

Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

Poiché i miei giorni svaniscono come fumo, e le mie ossa si consumano come un tizzone.

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

Colpito è il mio cuore come l’erba, e si è seccato; perché ho dimenticato perfino di mangiare il mio pane.

Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

A cagion della voce dei miei gemiti, le mie ossa s’attaccano alla mia carne.

Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

Son simile al pellicano del deserto, son come il gufo de’ luoghi desolati.

Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

Io veglio, e sono come il passero solitario sul tetto.

Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

I miei nemici m’oltraggiano ogni giorno; quelli che son furibondi contro di me si servon del mio nome per imprecare.

Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

Poiché io mangio cenere come fosse pane, e mescolo con lagrime la mia bevanda,

Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

a cagione della tua indignazione e del tuo cruccio; poiché m’hai levato in alto e gettato via.

Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

I miei giorni son come l’ombra che s’allunga, e io son disseccato come l’erba.

Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

Ma tu, o Eterno, dimori in perpetuo, e la tua memoria dura per ogni età.

Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

Tu ti leverai ed avrai compassione di Sion, poiché è tempo d’averne pietà; il tempo fissato è giunto.

Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

Perché i tuoi servitori hanno affezione alle sue pietre, ed hanno pietà della sua polvere.

Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

Allora le nazioni temeranno il nome dell’Eterno, e tutti i re della terra la tua gloria,

Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

quando l’Eterno avrà riedificata Sion, sarà apparso nella sua gloria,

Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

avrà avuto riguardo alla preghiera dei desolati, e non avrà sprezzato la loro supplicazione.

Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

Questo sarà scritto per l’età a venire, e il popolo che sarà creato loderà l’Eterno,

To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

perch’egli avrà guardato dall’alto del suo santuario; dal cielo l’Eterno avrà mirato la terra

Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

per udire i gemiti de’ prigionieri, per liberare i condannati a morte,

Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

affinché pubblichino il nome dell’Eterno in Sion e la sua lode in Gerusalemme,

Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

quando i popoli e i regni si raduneranno insieme per servire l’Eterno.

Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

Egli ha abbattuto le mie forze durante il mio cammino; ha accorciato i miei giorni.

Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

Io ho detto: Dio mio, non mi portar via nel mezzo dei miei giorni; i tuoi anni durano per ogni età.

Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

Tu fondasti ab antico la terra, e i cieli son l’opera delle tue mani.

I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

Essi periranno, ma tu rimani; tutti quanti si logoreranno come un vestito; tu li muterai come una veste e saranno mutati.

One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

Ma tu sei sempre lo stesso, e gli anni tuoi non avranno mai fine.

Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną. Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.

I figliuoli de’ tuoi servitori avranno una dimora, e la loro progenie sarà stabilita nel tuo cospetto.