Psalms 22

Til sangmesteren; efter "Morgenrødens hind"; en salme av David.

[] Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin? Niçin bana yardım etmekten, Haykırışıma kulak vermekten uzak duruyorsun?

Min Gud! Min Gud! Hvorfor har du forlatt mig? Langt borte fra min frelse er min klages ord.

Ey Tanrım, gündüz sesleniyorum, yanıt vermiyorsun, Gece sesleniyorum, yine rahat yok bana.

Min Gud! Jeg roper om dagen, og du svarer ikke, og om natten, og jeg får ikke tie.

Oysa sen kutsalsın, İsrail’in övgüleri üzerine taht kuran sensin.

Og du er dog hellig, du som troner over Israels lovsanger.

Sana güvendiler atalarımız, Sana dayandılar, onları kurtardın.

Til dig satte våre fedre sin lit; de satte sin lit til dig, og du utfridde dem.

Sana yakarıp kurtuldular, Sana güvendiler, aldanmadılar.

Til dig ropte de, og de blev reddet; til dig satte de sin lit, og de blev ikke til skamme.

Ama ben insan değil, toprak kurduyum, İnsanlar beni küçümsüyor, halk hor görüyor.

Men jeg er en orm og ikke en mann, menneskers spott og folks forakt.

[] Beni gören herkes alay ediyor, Sırıtıp baş sallayarak diyorlar ki,

Alle de som ser mig, spotter mig, vrenger munnen, ryster på hodet og sier:

[] “Sırtını RAB’be dayadı, kurtarsın bakalım onu, Madem onu seviyor, yardım etsin!”

Sett din vei i Herrens hånd! Han skal redde ham, han skal utfri ham, siden han har behag i ham.

Oysa beni ana rahminden çıkaran, Ana kucağındayken sana güvenmeyi öğreten sensin.

Ja, du er den som drog mig frem av mors liv, som lot mig hvile trygt ved min mors bryst.

Doğuşumdan beri sana teslim edildim, Ana rahminden beri Tanrım sensin.

På dig er jeg kastet fra mors liv; fra min mors skjød er du min Gud.

Benden uzak durma! Çünkü sıkıntı yanıbaşımda, Yardım edecek kimse yok.

Vær ikke langt borte fra mig! for trengselen er nær, og det er ingen hjelper.

Boğalar kuşatıyor beni, Azgın Başan boğaları sarıyor çevremi.

Sterke okser omringer mig, Basans okser kringsetter mig.

Kükreyerek avını parçalayan aslanlar gibi Ağızlarını açıyorlar bana.

De spiler op sin munn imot mig som en sønderrivende og brølende løve.

Su gibi dökülüyorum, Bütün kemiklerim oynaklarından çıkıyor; Yüreğim balmumu gibi içimde eriyor.

Jeg er utøst som vann, og alle mine ben skiller sig at; mitt hjerte er som voks, smeltet midt i mitt liv.

[] Gücüm çömlek parçası gibi kurudu, Dilim damağıma yapışıyor; Beni ölüm toprağına yatırdın.

Min kraft er optørket som et potteskår, og min tunge henger fast ved mine gommer, og i dødens støv legger du mig.

Köpekler kuşatıyor beni, Kötüler sürüsü çevremi sarıyor, Ellerimi, ayaklarımı deliyorlar.

For hunder omringer mig, de ondes hop kringsetter mig; de har gjennemboret mine hender og mine føtter.

Bütün kemiklerimi sayar oldum, Gözlerini dikmiş, bana bakıyorlar.

Jeg kan telle alle mine ben; de ser til, de ser på mig med lyst.

[] Giysilerimi aralarında paylaşıyor, Elbisem için kura çekiyorlar.

De deler mine klær mellem sig og kaster lodd om min kjortel.

Ama sen, ya RAB, uzak durma; Ey gücüm benim, yardımıma koş!

Men du? Herre, vær ikke langt borte, du min styrke, skynd dig å hjelpe mig!

Canımı kılıçtan, Biricik hayatımı köpeğin pençesinden kurtar!

Redd min sjel fra sverdet, mitt eneste fra hunders vold!

Kurtar beni aslanın ağzından, Yaban öküzlerinin boynuzundan. Yanıt ver bana!

Frels mig fra løvens gap, og fra villoksenes horn - du bønnhører mig!

[] Adını kardeşlerime duyurayım, Topluluğun ortasında sana övgüler sunayım:

Jeg vil kunngjøre ditt navn for mine brødre, midt i menigheten vil jeg love dig.

Ey sizler, RAB’den korkanlar, O’na övgüler sunun! Ey Yakup soyu, O’nu yüceltin! Ey İsrail soyu, O’na saygı gösterin!

I som frykter Herren, lov ham, all Jakobs ætt, ær ham, og frykt for ham, all Israels ætt!

Çünkü O mazlumun çektiği sıkıntıyı hafife almadı, Ondan tiksinmedi, yüz çevirmedi; Kendisini yardıma çağırdığında ona kulak verdi.

For han har ikke foraktet og ikke avskydd den elendiges elendighet og ikke skjult sitt åsyn for ham; men da han ropte til ham, hørte han.

Övgü konum sen olacaksın büyük toplulukta, Senden korkanların önünde yerine getireceğim adaklarımı.

Fra dig utgår min pris i en stor forsamling; mine løfter vil jeg holde for deres øine som frykter ham.

Yoksullar yiyip doyacak, RAB’be yönelenler O’na övgü sunacak. Sonsuza dek ömrünüz tükenmesin!

De saktmodige skal ete og bli mette; de som søker Herren, skal love ham; eders hjerte leve til evig tid!

Yeryüzünün dört bucağı anımsayıp RAB’be dönecek, Ulusların bütün soyları O’nun önünde yere kapanacak.

Alle jordens ender skal komme det i hu og vende om til Herren, og alle folkenes slekter skal tilbede for ditt åsyn.

Çünkü egemenlik RAB’bindir, Ulusları O yönetir.

For riket hører Herren til, og han hersker over folkene.

Yeryüzündeki bütün zenginler doyacak Ve O’nun önünde yere kapanacak, Toprağa gidenler, Ölümlerine engel olamayanlar, Eğilecekler O’nun önünde.

Alle jordens rikmenn skal ete og tilbede; for hans åsyn skal alle de bøie sig som stiger ned i støvet, og den som ikke kan holde sin sjel i live.

Gelecek kuşaklar O’na kulluk edecek, Rab yeni kuşaklara anlatılacak.

Efterkommerne skal tjene ham, der skal fortelles om Herren til efterslekten. De skal komme og kunngjøre hans rettferdighet for det folk som blir født, at han har gjort det.

O’nun kurtarışını, “Rab yaptı bunları” diyerek, Henüz doğmamış bir halka duyuracaklar.