Job 30

But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

Yea, whereto might the strength of their hands profit me, in whom old age was perished?

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their meat.

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief;)

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

To dwell in the clifts of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

And now am I their song, yea, I am their byword.

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

Howbeit he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

When I looked for good, then evil came unto me: and when I waited for light, there came darkness.

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

I am a brother to dragons, and a companion to owls.

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.