Psalms 102

Preghiera dell’afflitto quand’è abbattuto e spande il suo lamento dinanzi all’Eterno. Deh ascolta la mia preghiera, o Eterno, e venga fino a te il mio grido!

Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję.

Non mi nasconder la tua faccia nel dì della mia distretta; inclina a me il tuo orecchio; nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.

Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

Poiché i miei giorni svaniscono come fumo, e le mie ossa si consumano come un tizzone.

Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

Colpito è il mio cuore come l’erba, e si è seccato; perché ho dimenticato perfino di mangiare il mio pane.

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

A cagion della voce dei miei gemiti, le mie ossa s’attaccano alla mia carne.

Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

Son simile al pellicano del deserto, son come il gufo de’ luoghi desolati.

Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

Io veglio, e sono come il passero solitario sul tetto.

Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

I miei nemici m’oltraggiano ogni giorno; quelli che son furibondi contro di me si servon del mio nome per imprecare.

Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

Poiché io mangio cenere come fosse pane, e mescolo con lagrime la mia bevanda,

Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

a cagione della tua indignazione e del tuo cruccio; poiché m’hai levato in alto e gettato via.

Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

I miei giorni son come l’ombra che s’allunga, e io son disseccato come l’erba.

Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

Ma tu, o Eterno, dimori in perpetuo, e la tua memoria dura per ogni età.

Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

Tu ti leverai ed avrai compassione di Sion, poiché è tempo d’averne pietà; il tempo fissato è giunto.

Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

Perché i tuoi servitori hanno affezione alle sue pietre, ed hanno pietà della sua polvere.

Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

Allora le nazioni temeranno il nome dell’Eterno, e tutti i re della terra la tua gloria,

Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

quando l’Eterno avrà riedificata Sion, sarà apparso nella sua gloria,

Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

avrà avuto riguardo alla preghiera dei desolati, e non avrà sprezzato la loro supplicazione.

Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

Questo sarà scritto per l’età a venire, e il popolo che sarà creato loderà l’Eterno,

Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

perch’egli avrà guardato dall’alto del suo santuario; dal cielo l’Eterno avrà mirato la terra

To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

per udire i gemiti de’ prigionieri, per liberare i condannati a morte,

Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

affinché pubblichino il nome dell’Eterno in Sion e la sua lode in Gerusalemme,

Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

quando i popoli e i regni si raduneranno insieme per servire l’Eterno.

Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

Egli ha abbattuto le mie forze durante il mio cammino; ha accorciato i miei giorni.

Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

Io ho detto: Dio mio, non mi portar via nel mezzo dei miei giorni; i tuoi anni durano per ogni età.

Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

Tu fondasti ab antico la terra, e i cieli son l’opera delle tue mani.

Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

Essi periranno, ma tu rimani; tutti quanti si logoreranno come un vestito; tu li muterai come una veste e saranno mutati.

I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

Ma tu sei sempre lo stesso, e gli anni tuoi non avranno mai fine.

One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

I figliuoli de’ tuoi servitori avranno una dimora, e la loro progenie sarà stabilita nel tuo cospetto.

Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną. Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.