Job 19

Mutta Job vastasi ja sanoi:

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Kuinka kauvan te vaivaatte minun sieluani? ja runtelette minua sanoilla?

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Te olette nyt kymmenen kertaa pilkanneet minua; ja ette häpee minua niin vaivata.

بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

Jos minä erehdyn, niin minä itselleni erehdyn.

اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

Mutta te tosin nousette minua vastaan, ja soimaatte minun pilkkaani.

شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

Niin tietäkäät nyt, että Jumala hukuttaa minun, ja on piirittänyt minun verkkoihinsa.

درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

Katso, ehkä minä vielä väkivallan tähden huutaisin, niin ei kuitenkaan kuulla minua: jos minä parkuisin, niin ei tässä ole oikeutta.

حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

Hän on aidannat minun tieni, etten minä taida sitä käydä, ja pannut pimeyden minun poluilleni.

خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

Hän on riisunut minun kunniani minulta, ja ottanut pois kruunun minun päästäni.

او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

Hän on maahan kukistanut minun joka kulmalta, ja laskenut minun menemään; ja on reväissyt ylös minun toivoni niinkuin puun.

از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

Hän on hirmuisesti vihastunut minun päälleni, ja pitää minun vihamiehenänsä.

آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

Hänen sotajoukkonsa ovat kokoontuneet, ja asettaneet tiensä minua kohden, ja piirittäneet minun majani.

لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

Hän on eroittanut minun veljeni kauvas minusta, ja minun tuttavani ovat minulle muukalaisiksi tulleet.

او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

Minun lähimmäiseni piiloivat minua, ja minun ystäväni ovat unhottaneet minun.

خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

Minun huonekuntalaiseni ja piikani pitävät minua vieraana, minä olen tuntemattomaksi tullut heidän silmäinsä edessä.

و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

Minä huusin palveliaani, ja ei hän vastannut minua: minun täytyy rukoilla häntä omalla suullani.

خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

Minun emäntäni vieroi minun henkeäni, ja minun täytyy palvella omia lapsiani.

زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

Ja nuoretkin lapset minun katsovat ylön: jos minä nousen, niin he puhuvat minua vastaan.

حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

Kaikki uskolliset ystäväni kauhistuvat minua; ja joita minä rakastin, ovat kääntäneet itsensä minua vastaan.

دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

Minun luuni tarttuivat minun nahkaani ja lihaani, ja en minä taida nahallani peittää hampaitani.

از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

Armahtakaat minun päälleni, armahtakaat minun päälleni, te minun ystäväni! sillä Jumalan käsi on minuun sattunut!

شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

Miksi te vainootte minua niinkuin Jumalakin, ja ette taida minun lihastani ravittaa?

چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

Jospa minun puheeni kirjoitettaisiin! jospa ne kirjaan pantaisiin, ja painettaisiin!

ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

Raudalla kaivettaisiin lyijy ijankaikkiseksi muistoksi kiveen.

و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

Sillä minä tiedän minun Lunastajani elävän: ja hän on tästälähin maan päällä seisova.

امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

Ja vaikka vihdoin minun nahkani ja tämä (ruumis) lakastuu, saan minä kuitenkin minun lihassani nähdä Jumalan.

یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

Hänen minä olen minulleni näkevä, ja minun silmäni katsovat häntä, ja ei kenkään outo. Minun munaskuuni ovat kuluneet minun helmassani.

او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

Tosin teidän pitäis sanoman: Miksi me vainoamme häntä? sillä tämän puheen perustus löytyy minun tykönäni.

وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید.

Peljätkäät siis miekkaa, sillä viha on pahain töiden kostomiekka, että te tietäisitte kurituksen tulevan.

پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.