Psalms 102

Raadollisen rukous, kuin hän murheissansa on, ja valituksensa Herran eteen vuodattaa. Herra, kuule minun rukoukseni, ja anna minun huutoni tykös tulla!

Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Älä kasvojas minulta peitä hädässä: kallista korvas minun puoleeni; koska minä sinua rukoilen, niin kuule pian minun rukoukseni.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Sillä minun päiväni ovat kuluneet niinkuin savu, ja minun luuni ovat poltetut niinkuin kekäle.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Minun sydämeni on lyöty ja kuivettunut niinkuin heinä, niin että minä myös unohdan leipäni syödä.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Minun luuni tarttuvat lihaani huokauksestani.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Minä olen niinkuin ruovonpäristäjä korvessa: minä olen niinkuin hyypiä hävitetyissä kaupungeissa.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Minä valvon, ja olen niinkuin yksinäinen lintu katon päällä.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Joka päivä häpäisevät viholliseni minua, ja jotka minua syljeskelevät, vannovat minun kauttani.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Sillä minä syön tuhkaa niinkuin leipää, ja sekoitan juomani itkulla,

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Sinun uhkaukses ja vihas tähden, ettäs minun nostanut olet ja paiskannut maahan.

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

Minun päiväni ovat kuluneet niinkuin varjo, ja minä kuivetun niinkuin ruoho.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Mutta sinä, Herra, pysyt ijankaikkisesti, ja sinun muistos sukukunnasta sukukuntaan.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Nouse siis ja armahda Zionia; sillä aika on häntä armahtaa, ja aika on tullut.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Sillä sinun palvelias halajavat sitä rakentaa, ja näkisivät mielellänsä, että hänen kivensä ja kalkkinsa valmiit olisivat,

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Että pakanat Herran nimeä pelkäisivät, ja kaikki kuninkaat maan päällä sinun kunniaas.

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Kuin Herra rakentaa Zionin, niin hän nähdään kunniassansa.

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Hän kääntää itsensä hyljättyjen rukouksen puoleen, ja ei katso heidän rukoustansa ylön.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Se pitää kirjoitettaman tulevaisille sukukunnille, ja se kansa, joka luodaan, pitää kiittämän Herraa.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Sillä hän katselee pyhästä korkeudestansa: Herra näkee taivaasta maan päälle,

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Että hän kuulee vankein huokaukset, ja kirvoittaa kuoleman lapset;

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Että he saarnaavat Herran nimeä Zionissa, ja hänen kiitostansa Jerusalemissa,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Koska kansat ynnä kokoontuvat, ja valtakunnat, Herraa palvelemaan.

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Hän nöyryyttää tiellä minun voimani: hän lyhentää minun päiväni.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Minä sanoin: minun Jumalani, älä minua ota pois keski-ijässäni: sinun ajastaikas pysyvät suvusta sukuun.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Sinä olet muinen maan perustanut, ja taivaat ovat sinun käsialas.

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Ne katoovat, mutta sinä pysyt: ne kaikki vanhenevat niinkuin vaate: ne muuttuvat niinkuin vaate, koska sinä heitä muuttelet.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Mutta sinä pysyt niinkuin sinä olet, ja sinun vuotes ei lopu.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Sinun palveliais lapset pysyvät ja heidän sikiänsä sinun edessäs menestyvät.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.