Job 3

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

И Йов заговори и каза:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.