Job 4

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Тогава теманецът Елифаз отговори и каза:

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Ако се опитаме да ти кажем нещо, ще ти дотегне ли? Но кой може се сдържи да не говори?

ببین، تو به افراد بسیاری تعلیم داد‌ه‌ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوّت قلب بخشیده‌ای.

Ето, ти си наставил мнозина и отслабнали ръце си укрепил.

با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته‌ای و به زانوان لرزان نیرو داد‌ه‌ای.

Думите ти са изправили препъващия се и уморени колене си укрепил.

امّا اکنون که خودت دچار مشکلات شده‌ای، پریشان گشته‌ای.

А сега това те връхлетя и ти дотяга; докосва се до теб и се смущаваш.

تو شخصی پرهیزکار بودی و زندگی بی‌عیبی داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.

Не е ли твоят страх от Бога упованието ти и непорочността на пътищата ти — надеждата ти?

فکر کن، آیا هرگز دیده‌ای که شخص بی‌گناهی هلاک شود و یا مرد درستکاری از بین برود؟

Спомни си сега — кой някога невинен е погинал и праведни къде изтребени били са?

درحالی‌که من دیده‌ام، کسانی‌که شرارت و ظلم را می‌کارند، شرارت و ظلم را درو می‌کنند.

Според както аз видял съм, които измама орат и страдание сеят, това и после жънат.

توفان غضب خدا آنها را از بین می‌برد و با آتش خشم خود آنها را می‌سوزاند.

От Божия дъх те погиват и от полъха на ноздрите Му се довършват.

مردم شریر مانند شیرِ درّنده می‌غرّند، امّا خدا آنها را خاموش می‌سازد و دندانهایشان را می‌شکند.

Реването на лъва и на ревящия гласът замлъкват и зъбите на лъвчетата се строшават.

مانند شیر نر از بی‌غذایی و گرسنگی ضعیف می‌شوند و می‌میرند و فرزندانشان نیز پراکنده می‌شوند.

Лъвът загива от липса на плячка и малките на лъвицата се разпръсват.

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

А до мен достигна скришно дума и ухото ми от нея шепот долови.

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

Сред мислите от нощните видения, когато дълбок сън хората напада,

وحشت مرا فراگرفت، تنم به لرزه آمد.

ужас ме обзе и потреперих, и всичките ми кости се разтресоха.

شبحی از برابر من گذشت و از ترس، موی بر بدنم راست شد.

Тогава дух премина пред лицето ми и космите на тялото ми се изправиха.

می‌دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، امّا نمی‌توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب، این صدا به گوشم رسید:

Застана — но аз изгледа му не познах — като образ пред очите ми, мълчание, и чувам глас:

«آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا که خالق اوست، پاک و بی‌عیب باشد؟

Може ли смъртен човек да е по-праведен от Бога? Може ли човек да е по-чист от Създателя си?

او حتّی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی‌کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند،

Той на слугите Си не се доверява и ангелите Си в заблуда обвинява,

چه رسد به آنهایی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید از بین می‌روند.

а колко повече онези, които живеят в къщи от кал, чиято основа е в пръстта, и които се смазват по-бързо от молеца!

ممکن است صبح زنده باشند، ولی بدون هیچ خبری، قبل از غروب می‌میرند.

От сутринта до вечерта се съсипват, без някой да забележи, погиват завинаги.

رشتهٔ زندگی‌شان پاره می‌شود و در جهالت و نادانی از بین می‌روند.»

Щом се дръпнат въжетата на шатрите им, те умират; и то умират без мъдрост.