Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Därefter tog Elifas från Teman till orda och sade:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

 Misstycker du, om man dristar tala till dig?  Vem kan hålla tillbaka sina ord?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

 Se, många har du visat till rätta,  och maktlösa händer har du stärkt;

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

 dina ord hava upprättat den som stapplade,  och åt vacklande knän har du givit kraft.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

 Men nu, då det gäller dig själv, bliver du otålig,  när det är dig det drabbar, förskräckes du.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

 Skulle då icke din gudsfruktan vara din tillförsikt  och dina vägars ostrafflighet ditt hopp?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

 Tänk efter: när hände det att en oskyldig fick förgås?  och var skedde det att de redliga måste gå under?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

 Nej, så har jag sett det gå, att de som plöja fördärv  och de som utså olycka, de skörda och sådant;

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

 för Guds andedräkt förgås de  och för en fnysning av hans näsa försvinna de.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

 Ja, lejonets skri och rytarens röst måste tystna,  och unglejonens tänder brytas ut;

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

 Det gamla lejonet förgås, ty det finner intet rov,  och lejoninnans ungar bliva förströdda.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

 Men till mig smög sakta ett ord,  mitt öra förnam det likasom en viskning,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

 När tankarna svävade om vid nattens syner  och sömnen föll tung på människorna,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

 då kom en förskräckelse och bävan över mig,  med rysning fyllde den alla ben i min kropp.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

 En vindpust for fram över mitt ansikte,  därvid reste sig håren på min kropp.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

 Och något trädde inför mina ögon,  en skepnad vars form jag icke skönjde;  och jag hörde en susning och en röst:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

 »Kan då en människa hava rätt mot Gud  eller en man vara ren inför sin skapare?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

 Se, ej ens på sina tjänare kan han förlita sig,  jämväl sina änglar måste han tillvita fel;

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

 huru mycket mer då dem som bo i hyddor av ler,  dem som hava sin grundval i stoftet!  De krossas sönder så lätt som mal;

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

 när morgon har bytts till afton, ligga de slagna;  innan man aktar därpå, hava de förgåtts för alltid.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

 Ja, deras hyddas fäste ryckes bort för dem,  oförtänkt måste de dö.»