Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Y RESPONDIÓ Eliphaz el Temanita, y dijo:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Si probáremos á hablarte, serte ha molesto; Mas ¿quién podrá detener las palabras?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

He aquí, tú enseñabas á muchos, Y las manos flacas corroborabas;

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Al que vacilaba, enderezaban tus palabras, Y esforzabas las rodillas que decaían.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Mas ahora que el mal sobre ti ha venido, te es duro; Y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

¿Es éste tu temor, tu confianza, Tu esperanza, y la perfección de tus caminos?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Recapacita ahora, ¿quién que fuera inocente se perdiera? Y ¿en dónde los rectos fueron cortados?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Como yo he visto, los que aran iniquidad Y siembran injuria, la siegan.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Perecen por el aliento de Dios, Y por el espíritu de su furor son consumidos.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

El bramido del león, y la voz del león, Y los dientes de los leoncillos son quebrantados.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

El león viejo perece por falta de presa, Y los hijos del león son esparcidos.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

El negocio también me era á mí oculto; Mas mi oído ha percibido algo de ello.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

En imaginaciones de visiones nocturnas, Cuando el sueño cae sobre los hombres,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Sobrevínome un espanto y un temblor, Que estremeció todos mis huesos:

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Y un espíritu pasó por delante de mí, Que hizo se erizara el pelo de mi carne.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Paróse un fantasma delante de mis ojos, Cuyo rostro yo no conocí, Y quedo, oí que decía:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que lo hizo?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

He aquí que en sus siervos no confía, Y notó necedad en sus ángeles

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

¡Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, Cuyo fundamento está en el polvo, Y que serán quebrantados de la polilla!

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

De la mañana á la tarde son quebrantados, Y se pierden para siempre, sin haber quien lo considere.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

¿Su hermosura, no se pierde con ellos mismos? Mueren, y sin sabiduría.