Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Eliphaz de Théman prit la parole et dit:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Et maintenant qu'il s'agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Ta crainte de Dieu n'est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n'est-ce pas ton intégrité?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Cherche dans ton souvenir: quel est l'innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Pour moi, je l'ai vu, ceux qui labourent l'iniquité Et qui sèment l'injustice en moissonnent les fruits;

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Une parole est arrivée furtivement jusqu'à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Je fus saisi de frayeur et d'épouvante, Et tous mes os tremblèrent.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Un esprit passa près de moi.... Tous mes cheveux se hérissèrent....

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Une figure d'un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j'entendis une voix qui murmurait doucement:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

L'homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l'a fait?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Si Dieu n'a pas confiance en ses serviteurs, S'il trouve de la folie chez ses anges,

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d'argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n'y prend garde;

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n'ont pas acquis la sagesse.