Job 3

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Il prit la parole et dit:

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Ce jour! qu'il se change en ténèbres, Que Dieu n'en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Que l'obscurité et l'ombre de la mort s'en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l'épouvantent!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Cette nuit! que les ténèbres en fassent leur proie, Qu'elle disparaisse de l'année, Qu'elle ne soit plus comptée parmi les mois!

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Que cette nuit devienne stérile, Que l'allégresse en soit bannie!

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Qu'elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Que les étoiles de son crépuscule s'obscurcissent, Qu'elle attende en vain la lumière, Et qu'elle ne voie point les paupières de l'aurore!

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Car elle n'a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n'ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m'allaiter?

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Avec les princes qui avaient de l'or, Et qui remplirent d'argent leurs demeures.

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Ou je n'existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n'ont pas vu la lumière.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Là ne s'agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Les captifs sont tous en paix, Ils n'entendent pas la voix de l'oppresseur;

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Le petit et le grand sont là, Et l'esclave n'est plus soumis à son maître.

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l'amertume dans l'âme,

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu'un trésor,

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Qui seraient transportés de joie Et saisis d'allégresse, s'ils trouvaient le tombeau?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

A l'homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l'eau.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Ce que je crains, c'est ce qui m'arrive; Ce que je redoute, c'est ce qui m'atteint.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Je n'ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s'est emparé de moi.