Job 3

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Napokon otvori Job usta i prokle dan svoj;

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

poče svoju besjedu i reče:

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

"O, ne bilo dana kad sam se rodio i noći što javi: 'Začeo se dječak!'

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

U crnu tminu dan taj nek se prometne! S visina se njega Bog ne spominjao, svjetlost sunčeva ne svijetlila mu više!

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Mrak i sjena smrtna o nj se otimali, posvema ga tmina gusta prekrila, pomrčine dnevne stravom ga morile!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

O, da bi ga tama svega presvojila, nek' se ne dodaje danima godine, nek' ne ulazi u brojenje mjeseci!

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

A noć ona bila žalosna dovijeka, ne čulo se u njoj radosno klicanje!

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Prokleli je oni štono dan proklinju i Levijatana probudit' su kadri!

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Pomrčale zvijezde njezina svanuća, zaludu se ona vidjelu nadala, i zorinih vjeđa ne gledala nigda!

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Što mi od utrobe ne zatvori vrata da sakrije muku od mojih očiju!

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Što nisam mrtav od krila materina, što ne izdahnuh izlazeć' iz utrobe?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Čemu su me dva koljena prihvatila i dojke dvije da me nejaka podoje?

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

U miru bih vječnom počivao sada, spavao bih, pokoj svoj bih uživao

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

s kraljevima i savjetnicima zemlje koji su sebi pogradili grobnice,

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

ili s knezovima, zlatom bogatima, što su kuće svoje srebrom napunili.

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Ne bih bio - k'o nedonošče zakopano, k'o novorođenče što svjetla ne vidje.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Zlikovci se više ne obijeste ondje, iznemogli tamo nalaze počinka.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Sužnjeve na miru tamo ostavljaju: ne slušaju više poviku stražara.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Malen ondje leži zajedno s velikim, rob je slobodan od gospodara svoga.

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Čemu darovati svjetlo nesretniku i život ljudima zagorčene duše

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

koji smrt ištu, a ona ne dolazi, i kao za blagom za njome kopaju?

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Grobnom bi se humku oni radovali, klicali od sreće kad bi grob svoj našli.

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Što će to čovjeku kom je put sakriven, koga je Bog sa svih strana zapriječio?

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Zato videć' hranu, uzdahnuti moram, k'o voda se moji razlijevaju krici.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Obistinjuje se moje strahovanje, snalazi me, evo, čega god se bojah.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Pokoja ni mira meni više nema, u mukama mojim nikad mi počinka."