Job 3

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

I muri i tenei ka puaki te mangai o Hopa, a ka kanga e ia tona ra.

og Job tog til Orde og sagde:

Na ka oho a Hopa, ka mea,

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

Kia ngaro te ra i whanau ai ahau, te po i korerotia ai, He tamaroa kei roto i te kopu.

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

Waiho taua ra mo te pouri; kaua e tirohia iho e te Atua i runga; kaua hoki e whitingia e te marama.

Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

Kia poke ia i te pouri, i te atarangi hoki o te mate; kia tauria iho e te kapua; kia whakawehia ano hoki e te whakapouritanga o te ra.

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

Na ko taua po, kia mau pu i te pouri kerekere: kei honoa ki nga ra o te tau; kei huihuia atu ina taua nga marama.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

Nana, kia mokemoke taua po, kaua te reo koa e uru ki roto.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

Kia kanga hoki e te hunga kanga i te ra, e te hunga mohio ki te whakaara rewiatana.

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

Kia pouri nga whetu o tona kakarauritanga; kia tatari ki te marama, a kahore noa iho; kei kite hoki i te takiritanga ata.

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

Mona kihai i tutaki i nga tatau o te kopu o toku whaea, kihai i huna i te mauiui kei kitea e ahau.

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

He aha ahau te mate ai i te kopu? He aha te hemo ai i toku putanga mai i te kopu?

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

He aha i rite wawe ai nga turi moku, me nga u hei ngote maku?

Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

Me i pena, kua ata takoto ahau, te ai he whakaohooho, moe ana ahau: katahi ahau ka whai okiokinga,

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

I roto i nga kingi, i nga kaiwhakatakoto whakaaro o te whenua i hanga nei i nga wahi mokemoke mo ratou,

blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

I roto ranei i nga rangatira whai koura, o ratou nei whare ki tonu i te hiriwa:

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

Kua kahore noa iho ranei, kua pera me te materoto e ngaro nei, me nga kohungahunga kahore nei e kite i te marama.

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

Mutu ake i reira te whakararuraru a te hunga kino; okioki ana i reira te hunga kua mauiui nga uaua.

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

Ata noho ana nga herehere i reira, te rongo i te reo o te kaitukino.

små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

Kei reira te iti, te rahi, kahore hoki he rangatira o te pononga.

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

He aha te marama i homai ai ki te tangata kei roto nei i te mate? te ora ki te tangata kua kawa te wairua?

dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

E koingo nei ki te mate, heoi kahore noa iho; e keri ana kia taea ia, nui atu i te keri i nga taonga huna.

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

Hari pu ratou, koa ana, ina kitea te urupa.

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

He aha ano te marama i homai ai ki te tangata kua huna nei tona ara, kua oti nei te tutakitaki mai e te Atua?

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

Kiano hoki ahau i kai, kua tae mai taku mapu: ano he wai oku hamama e ringihia ana.

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

No te mea kua tae mai ki ahau te mea whakawehi e wehi nei ahau; ko taku e pawera nei kua pa ki ahau.

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!

Kahore oku humarie, kahore oku ata noho, ehara i te mea e okioki ana; na kua puta te raruraru.