Job 4

Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.