Job 3

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

og Job tog til Orde og sagde:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.