Job 4

Тогава теманецът Елифаз отговори и каза:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Ако се опитаме да ти кажем нещо, ще ти дотегне ли? Но кой може се сдържи да не говори?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Ето, ти си наставил мнозина и отслабнали ръце си укрепил.

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Думите ти са изправили препъващия се и уморени колене си укрепил.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

А сега това те връхлетя и ти дотяга; докосва се до теб и се смущаваш.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Не е ли твоят страх от Бога упованието ти и непорочността на пътищата ти — надеждата ти?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Спомни си сега — кой някога невинен е погинал и праведни къде изтребени били са?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Според както аз видял съм, които измама орат и страдание сеят, това и после жънат.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

От Божия дъх те погиват и от полъха на ноздрите Му се довършват.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Реването на лъва и на ревящия гласът замлъкват и зъбите на лъвчетата се строшават.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Лъвът загива от липса на плячка и малките на лъвицата се разпръсват.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

А до мен достигна скришно дума и ухото ми от нея шепот долови.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Сред мислите от нощните видения, когато дълбок сън хората напада,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

ужас ме обзе и потреперих, и всичките ми кости се разтресоха.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Тогава дух премина пред лицето ми и космите на тялото ми се изправиха.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Застана — но аз изгледа му не познах — като образ пред очите ми, мълчание, и чувам глас:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Може ли смъртен човек да е по-праведен от Бога? Може ли човек да е по-чист от Създателя си?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Той на слугите Си не се доверява и ангелите Си в заблуда обвинява,

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

а колко повече онези, които живеят в къщи от кал, чиято основа е в пръстта, и които се смазват по-бързо от молеца!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

От сутринта до вечерта се съсипват, без някой да забележи, погиват завинаги.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Щом се дръпнат въжетата на шатрите им, те умират; и то умират без мъдрост.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’