Job 3

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

И Йов заговори и каза:

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”