Job 3

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

И Йов заговори и каза:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.