Job 7

Хіба чоловік на землі не на службі військовій? І його дні як дні наймита!...
انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.
Як раб, спрагнений тіні, і як наймит чекає заплати за працю свою,
مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.
так місяці марности дано в спадок мені, та ночі терпіння мені відлічили...
ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.
Коли я кладусь, то кажу: Коли встану? І тягнеться вечір, і перевертання із боку на бік їм до ранку...
وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.
Зодяглось моє тіло червою та струпами в поросі, шкіра моя затверділа й бридка...
تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.
А дні мої стали швидчіші за ткацького човника, і в марнотній надії минають вони...
روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.
Пам'ятай, що життя моє вітер, моє око вже більш не побачить добра...
فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید
Не побачить мене око того, хто бачив мене, Твої очі поглянуть на мене та немає мене...
و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.
Як хмара зникає й проходить, так хто сходить в шеол, не виходить,
مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.
не вертається вже той до дому свого, та й його не пізнає вже місце його...
به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.
Тож не стримаю я своїх уст, говоритиму в утиску духа свого, нарікати я буду в гіркоті своєї душі:
از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.
Чи я море чи морська потвора, що Ти надо мною сторожу поставив?
مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟
Коли я кажу: Нехай постіль потішить мене, хай думки мої ложе моє забере,
من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،
то Ти снами лякаєш мене, і видіннями страшиш мене...
آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.
І душа моя прагне задушення, смерти хочуть мої кості.
بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.
Я обридив життям... Не повіки ж я житиму!... Відпусти ж Ти мене, бо марнота оці мої дні!...
از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.
Що таке чоловік, що його Ти підносиш, що серце Своє прикладаєш до нього?
انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟
Ти щоранку за ним назираєш, щохвилі його Ти досліджуєш...
هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.
Як довго від мене ще Ти не відвернешся, не пустиш мене проковтнути хоч слину свою?
آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟
Я згрішив... Що ж я маю робити, о Стороже людський? Чому Ти поклав мене ціллю для Себе, і я стався собі тягарем?
اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟
І чому Ти не простиш мойого гріха, і не відкинеш провини моєї? А тепер я до пороху ляжу, і Ти будеш шукати мене, та немає мене...
چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.