Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Soarta omului pe pămînt este ca a unui ostaş, şi zilele lui sînt ca ale unui muncitor cu ziua.

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Cum suspină robul după umbră, cum îşi aşteaptă muncitorul plata,

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

aşa am eu parte de luni de durere, şi partea mea sînt nopţi de suferinţă.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Mă culc, şi zic: ,Cînd mă voi scula? Cînd se va sfîrşi noaptea?` Şi mă satur de frămîntări pînă în revărsatul zorilor.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Trupul mi se acopere cu viermi şi cu o coajă pămîntoasă, pielea-mi crapă şi se desface.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Zilele mele sboară mai iuţi decît suveica ţesătorului, se duc şi nu mai am nicio nădejde!

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Adu-Ţi aminte, Dumnezeule, că viaţa mea este doar o suflare! Ochii mei nu vor mai vedea fericirea.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Ochiul, care mă priveşte, nu mă va mai privi; ochiul tău mă va căuta, şi nu voi mai fi.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Cum se risipeşte norul şi trece, aşa nu se va mai ridica celce se pogoară în Locuinţa morţilor!

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Nu se va mai întoarce în casa lui, şi nu-şi va mai cunoaşte locul în care locuia.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

De aceea nu-mi voi ţinea gura, ci voi vorbi în neliniştea inimii mele, mă voi tîngui în amărăciunea sufletului meu.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Oare o mare sînt eu, sau un balaur de mare, de-ai pus strajă în jurul meu?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Cînd zic: ,Patul mă va uşura, culcuşul îmi va alina durerile,`

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

atunci mă înspăimînţi prin visuri, mă îngrozeşti prin vedenii.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Ah! aş vrea mai bine gîtuirea, mai bine moartea decît aceste oase!

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Le dispreţuiesc!... nu voi trăi în veci... Lasă-mă, căci doar o suflare mi -i viaţa!

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Ce este omul, ca să-Ţi pese atît de mult de el, ca să iei seama la el,

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

să -l cercetezi în toate dimineţile, şi să -l încerci în toate clipele?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Cînd vei înceta odată să mă priveşti? Cînd îmi vei da răgaz să-mi înghit scuipatul?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Dacă am păcătuit, ce pot să-Ţi fac, Păzitorul oamenilor? Pentruce m'ai pus ţintă săgeţilor Tale, de am ajuns o povară chiar pentru mine însumi?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”

Pentruce nu-mi ierţi păcatul, şi pentruce nu-mi uiţi fărădelegea? Căci voi adormi în ţărînă, şi cînd mă vei căuta, nu voi mai fi!``