Job 6

Eyüp şöyle yanıtladı:
Iov a luat cuvîntul şi a zis:
“Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!
,,Oh! de ar fi cu putinţă să mi se cîntărească durerea, şi să mi se pună toate nenorocirile în cumpănă,
Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.
ar fi mai grele decît nisipul mării: de aceea îmi merg cuvintele pînă la nebunie!
Çünkü Her Şeye Gücü Yeten’in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı’nın dehşetleri karşıma dizildi.
Căci săgeţile Celui Atotputernic m'au străpuns, sufletul meu le suge otrava, şi groază Domnului bagă fiori în mine!
Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?
Sbiară măgarul sălbatec cînd are verdeaţă? Mugeşte boul cînd are de mîncare?
Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?
Poţi mînca ce -i fără gust şi fără sare? Are vreun gust albuşul unui ou?
Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.
Orice lucru de care aş vrea să nu m'ating, acela -i hrana mea, fie cît de greţoasă ea!
“Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!
O, de mi s'ar asculta dorinţa, şi de mi-ar împlini Dumnezeu nădejdea!
Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!
De ar vrea Dumnezeu să mă zdrobească, întindă-Şi mîna şi să mă prăpădească!
Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan’ın sözlerini yadsımadım.
Îmi va rămînea măcar această mîngîiere, această bucurie în durerile cu cari mă copleşeşte: că niciodată n'am călcat poruncile Celui Sfînt.
Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?
La ce să mai nădăjduiesc cînd nu mai pot? La ce să mai aştept, cînd sfîrşitul se ştie?
Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?
Tăria mea oare este o tărie de piatră? Trupul meu e de aramă?
Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?
Nu sînt eu lipsit de ajutor, şi n'a fugit mîntuirea de mine?
“Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten’den korkmaktan vazgeçse bile.
Cel ce sufere are drept la mila prietenului, chiar dacă părăseşte frica de Cel Atot puternic.
Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,
Fraţii mei s'au arătat înşelători ca un pîrîu, ca albia pîraielor cari trec.
Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,
Un sloi le turbură cursul, zăpada se îngrămădeşte pe ele;
Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.
vine arşiţa vremii şi seacă, vine căldura soarelui, şi li se usucă albia.
O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.
Cete de călători se abat din drumul lor, se cufundă în pustie, şi pier.
O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.
Cetele celor din Tema se uită ţintă la ele, călătorii din Seba sînt plini de nădejde cînd le văd.
Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.
Dar rămîn înşelaţi în nădejdea lor, rămîn uimiţi cînd ajung la ele.
Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.
Aşa sînteţi şi voi acum pentru mine. Voi îmi vedeţi necazul, şi vă îngroziţi!
‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?
V'am zis eu oare: ,Daţi-mi ceva, cheltuiţi din averile voastre pentru mine,
‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?
scăpaţi-mă din mîna vrăjmaşului, răscumpăraţi-mă din mîna celor răi?`
“Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.
Învăţaţi-mă, şi voi tăcea; faceţi-mă să înţeleg în ce am păcătuit.
Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?
O cît de înduplecătoare sînt cuvintele adevărului! Dar ce dovedesc mustrările voastre?
Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?
Vreţi să mă mustraţi pentru tot ce am zis, şi să nu vedeţi decît vînt în cuvintele unui desnădăjduit?
Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.
Voi năpăstuiţi pe orfan, prigoniţi pe prietenul vostru.
“Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.
Uitaţi-vă la mine, vă rog! Doar nu voi minţi în faţă!
Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.
Întoarceţi-vă, nu fiţi nedrepţi; întoarceţi-vă, şi mărturisiţi că sînt nevinovat!
Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?
Este vreo nelegiuire pe limba mea, şi nu deosebeşte gura mea ce este rău?