Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Zdaliž nemá vyměřeného času člověk na zemi? A dnové jeho jako dnové nájemníka.

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Jako služebník, kterýž touží po stínu, a jako nájemník, jenž očekává skonání díla svého:

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Tak jsou mi dědičně přivlastněni měsícové marní, a noci plné trápení jsou mi odečteny.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Jestliže ležím, říkám: Kdy vstanu? A pomine noc? Tak pln bývám myšlení až do svitání.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Tělo mé odíno jest červy a strupem i prachem, kůže má puká se a rozpouští.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Dnové moji rychlejší byli nežli člunek tkadlce, nebo stráveni jsou bez prodlení.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Rozpomeň se, ó Pane, že jako vítr jest život můj, a oko mé že více neuzří dobrých věcí,

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Aniž mne spatří oko, jenž mne vídalo. Oči tvé budou ke mně, a mne již nebude.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Jakož oblak hyne a mizí, tak ten, kterýž sstupuje do hrobu, nevystoupí zase,

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Aniž se opět navrátí do domu svého, aniž ho již více pozná místo jeho.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Protož nemohuť já zdržeti úst svých, mluvím v ssoužení ducha svého, naříkám v hořkosti duše své.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Zdali jsem já mořem čili velrybem, že jsi mne stráží osadil?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Když myslím: Potěší mne lůže mé, poodejme naříkání mého postel má:

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

Tedy mne strašíš sny, a viděními děsíš mne,

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Tak že sobě zvoluje zaškrcení duše má, a smrt nad život.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Mrzí mne, nebuduť déle živ. Poodstupiž ode mne, nebo marní jsou dnové moji.

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Co jest člověk, že ho sobě tak vážíš, a že tak o něj pečuješ?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

A že ho navštěvuješ každého jitra, a každé chvíle jej zkušuješ?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Dokudž se neodvrátíš ode mne, a nedáš mi aspoň polknouti mé sliny?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Zhřešil jsem, což mám učiniti, ó strážce lidský? Proč jsi mne položil za cíl sobě, tak abych sám sobě byl břemenem?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”

Nýbrž proč neodejmeš přestoupení mého, a neodpustíš nepravosti mé? Nebo již v zemi lehnu. Potom bys mne i pilně hledal, nebude mne.