Job 6

Eyüp şöyle yanıtladı:

Odpovídaje pak Job, řekl:

“Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!

Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.

Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.

Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.

Çünkü Her Şeye Gücü Yeten’in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı’nın dehşetleri karşıma dizildi.

Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.

Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?

Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?

Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?

Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?

Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.

Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.

“Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!

Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,

Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!

Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.

Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan’ın sözlerini yadsımadım.

Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.

Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?

Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?

Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?

Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?

Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?

Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,

“Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten’den korkmaktan vazgeçse bile.

Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?

Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,

Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,

Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,

Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.

Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.

V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,

Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.

Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.

Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.

Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?

“Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.

Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.

Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?

Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?

Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?

Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?

Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.

Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.

“Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.

A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.

Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.

Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.

Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?

A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?