Job 8

Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:

Tedy odpovídaje Bildad Suchský, řekl:

“Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.

Dokudž mluviti budeš takové věci, a slova úst tvých budou jako vítr násilný?

Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?

Což by Bůh silný neprávě soudil,a Všemohoucí což by převracel spravedlnost?

Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.

Synové zajisté tvoji že zhřešili proti němu, proto pustil je po nepravosti jejich.

Ama sen gayretle Tanrı’yı arar, Her Şeye Gücü Yeten’e yalvarırsan,

Kdybys ty opravdově hledal Boha silného, a Všemohoucímu se modlil,

Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.

A byl čistý a upřímý: jistě žeť by se hned probudil k tobě, a napravil by příbytek spravedlnosti tvé.

Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.

A byly by první věci tvé špatné, poslední pak rozmnožily by se náramně.

“Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.

Nebo vzeptej se, prosím, věku starého, a nastroj se k zpytování otců jejich.

Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.

(Myť zajisté včerejší jsme, aniž jsme čeho povědomi; k tomu dnové naši jsou jako stín na zemi.)

Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?

Zdaliž tě oni nenaučí, a nepovědí tobě, a z srdce svého nevynesou-liž slov?

“Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?

Zdali roste třtí bez bahna? Roste-liž rákosí bez vody?

Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.

Nýbrž ještě za zelena, dříve než vytrháno bývá, ano prvé než jaká jiná tráva, usychá.

Tanrı’yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.

Tak stezky všech zapomínajících se na Boha silného, tak, pravím, naděje pokrytce zahyne.

Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.

Klesne naděje jeho, a doufání jeho jako dům pavouka.

Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.

Spolehne-li na dům svůj, neostojí; chytí-li se ho, nezdrží.

Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;

Vláhu má před sluncem, tak že z zahrady jeho výstřelkové jeho vynikají.

Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.

Při vrchovišti kořenové jeho hustě rostou, i na místech skalnatých rozkládá se.

Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.

A však bývá-li zachvácen z místa svého, až by se ho i odečtlo, řka: Nevidělo jsem tě:

İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.

Tožť ta radost života jeho, a z země jiný vykvetá.

“Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.

Aj, Bůh silný nepohrdá upřímým, ale nešlechetným ruky nepodává:

O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.

Až i naplní smíchem ústa tvá, a rty tvé plésáním,

Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”

Když nenávidící tebe v hanbu oblečeni budou, a stánku lidí bezbožných nikdež nebude.