Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Dýchání mé ruší se, dnové moji hynou, hrobu blízký jsem.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Jistě posměvači jsou u mne, a pro jejich mne kormoucení nepřichází ani sen na oči mé.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Postav mi, prosím, rukojmě za sebe; kdo jest ten, nechť mi na to ruky podá.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Nebo srdce jejich přikryl jsi, aby nerozuměli, a protož jich nepovýšíš.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Kdož pochlebuje bližním, oči synů jeho zhynou.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Jistě vystavil mne za přísloví lidem, a za divadlo všechněm,

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Tak že pro žalost pošly oči mé, a oudové moji všickni stínu jsou podobni.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Užasnouť se nad tím upřímí, a však nevinný proti pokrytci vždy se zsilovati bude.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Přídržeti se bude, pravím, spravedlivý cesty své, a ten, jenž jest čistých rukou, posilní se více.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Tolikéž i vy všickni obraťte se, a poďte, prosím; neboť nenacházím mezi vámi moudrého.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Dnové moji pomíjejí, myšlení má mizejí, přemyšlování, pravím, srdce mého.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Noc mi obracejí v den, a světla denního ukracují pro přítomnost temností.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Abych pak čeho i očekával, hrob bude dům můj, ve tmě usteli ložce své.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Jámu nazovu otcem svým, matkou pak a sestrou svou červy.

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Kdež jest tedy očekávání mé? A kdo to, čím bych se troštoval, spatří?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Do skrýší hrobu sstoupí, poněvadž jest všechněm v prachu země odpočívati.