Job 16

Eyüp şöyle yanıtladı:

A odpovídaje Job, řekl:

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

Slyšel jsem již podobných věcí mnoho; všickni vy nepříjemní jste těšitelé.

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

Bude-liž kdy konec slovům povětrným? Aneb co tě popouzí, že tak mluvíš?

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

Zdaliž bych já tak mluviti mohl, jako vy, kdybyste byli na místě mém? Shromažďoval-li bych proti vám slova, aneb potřásal na vás hlavou svou?

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

Nýbrž posiloval bych vás ústy svými, a otvírání rtů mých krotilo by bolest.

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

Buď že mluvím, neumenšuje se bolesti mé, buď že tak nechám, neodchází ode mne.

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

Ale ustavičně zemdlívá mne; nebo jsi mne, ó Bože, zbavil všeho shromáždění mého.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

A vrásky jsi mi zdělal; což mám za svědka, ano patrná na mně hubenost má na tváři mé to osvědčuje.

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

Prchlivost jeho zachvátila mne, a vzal mne v nenávist, škřipě na mne zuby svými; jako nepřítel můj zaostřil oči své na mne.

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

Rozedřeli na mne ústa svá, potupně mne poličkujíce, proti mně se shromáždivše.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

Vydal mne Bůh silný nešlechetníku, a v ruce bezbožných uvedl mne.

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

Pokoje jsem užíval, však potřel mne, a uchopiv mne za šíji mou, roztříštil mne, a vystavil mne sobě za cíl.

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

Obklíčili mne střelci jeho, rozťal ledví má beze vší lítosti, a vylil na zem žluč mou.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

Ranil mne ranou na ránu, outok učinil na mne jako silný.

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

Žíni jsem ušil na zjízvenou kůži svou, a zohavil jsem v prachu sílu svou.

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

Tvář má oduřavěla od pláče, a na víčkách mých stín smrti jest.

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

Ne pro nějaké bezpraví v rukou mých; nebo i modlitba má čistá jest.

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

Ó země, nepřikrývej krve mé, a nechť nemá místa volání mé.

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

Aj, nyní jestiť i v nebesích svědek můj, svědek můj, pravím, jest na výsostech.

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

Ó mudráci moji, přátelé moji, k Bohuť slzí oko mé.

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

Ó by lze bylo muži v hádku s ním se vydati, jako synu člověka s přítelem svým.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.

Nebo léta mně odečtená přicházejí, a cestou, kterouž se zase nenavrátím, již se beru.