Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.