Job 16

Eyüp şöyle yanıtladı:

Тогава Йов отговори и каза:

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

Много такива съм слушал; окаяни утешители сте всички вие!

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

Имат ли край вятърничавите думи? Или какво те подбужда да отговаряш?

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

Аз също можех да говоря като вас, да бе душата ви на мястото на моята душа. Можех думи против вас да трупам и глава да клатя срещу вас.

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

Аз бих ви укрепил с устата си и утехата на устните ми би донесла облекчение.

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

Ако говоря, болката ми не олеква, ако мълча, какво ме облекчава?

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

Но Той сега ме изтощи. Ти цялото ми домочадие опустоши.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

Сграбчил си ме и това е за свидетелство; мършавостта ми се изправя против мен и свидетелства в лицето ми.

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

Гневът Му ме разкъсва и преследва, със зъби скърца против мен, като противник остри против мен очите си.

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

Отварят против мен устата си, по бузата ме удрят със презрение и против мен събират се.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

Бог ме предава на неправедния, в ръцете на безбожните ме хвърля.

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

Бях в покой — Той ме разтърси, за врата ме хвана и разби ме, за Свой прицел ме постави.

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

Стрелците Му ме обикалят — пронизва без пощада бъбреците ми, излива жлъчката ми на земята.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

Разцепва ме със пролом върху пролом, връх мен се спуска като великан.

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

Върху кожата си вретище уших и рога си в пръстта окалях.

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

Лицето ми от плач подпухна и смъртна сянка е върху клепачите ми,

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

макар в ръцете ми насилие да няма и да е чиста моята молитва.

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

О, земьо, не покривай ти кръвта ми и нека няма място за вика ми!

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

Ето, и сега свидетелят ми е в небето и този, що свидетелства за мен — във висините.

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

Приятелите ми ми се присмиват. Окото ми рони сълзи към Бога,

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

за да защити правото на човек пред Бога и на човешки син — пред ближния му.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.

Защото преброените години отминават и аз ще отида на път, от който няма да се върна.