Job 17

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

Мій дух заламавсь, мої дні погасають, зостались мені самі гроби!...

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

Дійсно, насмішки зо мною, й моє око в розгірченні їхнім ночує...

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Поклади, дай заставу за мене Ти Сам, хто ж то той, що умову зо мною заб'є по руках?

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Бо від розуміння закрив Ти їх серце тому не звеличуєш їх.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

Він призначує ближніх на поділ, а очі синів його темніють,

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

Він поставив мене за прислів'я в народів, і став я таким, на якого плюють...

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

З безталання потемніло око моє, а всі члени мої як та тінь...

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

Праведники остовпіють на це, і невинний встає на безбожного.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

І праведний буде держатись дороги своєї, а хто чисторукий побільшиться в силі.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Але всі ви повернетеся, і приходьте, та я не знаходжу між вами розумного...

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Мої дні проминули, порвалися думи мої, мого серця маєток,

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

вони мені ніч обертають на день, наближують світло при темряві!

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Якщо сподіваюсь, то тільки шеолу, як дому свого, в темноті постелю своє ложе...

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

До гробу я кличу: О батьку ти мій! До черви: Моя мамо та сестро моя!...

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Де ж тоді та надія моя? А надія моя, хто побачить її?

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.

До шеолових засувів зійде вона, коли зійдемо разом до пороху...