Job 3

Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

At si Job ay sumagot, at nagsabi,

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, at ang gabi na nagsabi, may lalaking ipinaglihi.

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Magdilim nawa ang kaarawang yaon; huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Narito, mapagisa ang gabing yaon; huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga:

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, o ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata.

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina?

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako:

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

Na kasama ng mga hari at ng mga kasangguni sa lupa, na nagsisigawa ng mga dakong ilang sa ganang kanila;

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

O ng mga pangulo na nangagkaroon ng ginto, na pumuno sa kanilang bahay ng pilak:

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

O gaya sana ng nalagas na nakatago, na hindi nabuhay; gaya sana ng sanggol na kailan man ay hindi nakakita ng liwanag.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Doo'y naglilikat ang masama sa pagbagabag; at doo'y nagpapahinga ang pagod.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Doo'y ang mga bihag ay nangagpapahingang magkakasama; hindi nila naririnig ang tinig ng nagpapaatag.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

Ang mababa at ang mataas ay nangaroon; at ang alipin ay laya sa kaniyang panginoon.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Bakit binibigyan ng liwanag ang nasa karalitaan, at ng buhay ang kaluluwang nasa kahirapan;

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Na naghihintay ng kamatayan, nguni't hindi dumarating; at hinahangad ng higit kaysa mga kayamanang nakatago;

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

Na nagagalak ng di kawasa, at nangasasayahan, pagka nasumpungan ang libingan?

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

Bakit binibigyan ng liwanag ang tao na kinalilingiran ng lakad, at ang kinulong ng Dios?

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

Sapagka't nagbubuntong hininga ako bago ako kumain, at ang aking mga angal ay bumubugsong parang tubig.

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Sapagka't ang bagay na aking kinatatakutan ay dumarating sa akin, at ang aking pinangingilabutan ay dumarating sa akin.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Hindi ako tiwasay, ni ako man ay tahimik, ni ako man ay napapahinga; kundi kabagabagan ang dumarating.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”