Job 17

 Min livskraft är förstörd, mina dagar slockna ut,  bland gravar får jag min lott.

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

 Ja, i sanning är jag omgiven av gäckeri,  och avoghet får mitt öga ständigt skåda hos dessa!

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

 Så ställ nu säkerhet och borgen för mig hos dig själv;  vilken annan vill giva mig sitt handslag?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

 Dessas hjärtan har du ju tillslutit för förstånd,  därför skall du icke låta dem triumfera.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

 Den som förråder sina vänner till plundring,  på hans barn skola ögonen försmäkta.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

 Jag är satt till ett ordspråk bland folken;  en man som man spottar i ansiktet är jag.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

 Därför är mitt öga skumt av grämelse,  och mina lemmar äro såsom en skugga allasammans.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

 De redliga häpna över sådant,  och den oskyldige uppröres av harm mot den gudlöse.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

 Men den rättfärdige håller fast vid sin väg,  och den som har rena händer bemannar sig dess mer.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

 Ja, gärna mån I alla ansätta mig på nytt,  jag lär ändå bland eder ej finna någon vis.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

 Mina dagar äro förlidna, sönderslitna äro mina planer,  vad som var mitt hjärtas begär.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

 Men natten vill man göra till dag,  ljuset skulle vara nära, nu då mörker bryter in.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

 Nej, huru jag än bidar, bliver dödsriket min boning,  i mörkret skall jag bädda mitt läger;

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

 till graven måste jag säga: »Du är min fader»,  till förruttnelsens maskar: »Min moder», »Min syster».

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

 Vad bliver då av mitt hopp,  ja, mitt hopp, vem får skåda det?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

 Till dödsrikets bommar far det ned,  då jag nu själv går till vila i stoftet.

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.