Job 16

Därefter tog Job till orda och sade:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

 Över nog har jag fått höra av sådant;  usla tröstare ären I alla.

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

 Är det nu slut på detta tal i vädret,  eller eggar dig ännu något till gensvar?

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

 Jag kunde väl ock tala, jag såsom I;  ja, jag ville att I voren i mitt ställe!  Då kunde jag hopsätta ord mot eder  och skaka mot eder mitt huvud till hån.

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

 Med munnen kunde jag då styrka eder  och med läpparnas ömkan bereda eder lindring.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

 Om jag nu talar, så lindras därav ej min plåga;  och tiger jag, icke släpper den mig ändå.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

 Nej, nu har all min kraft blivit tömd;  du har ju förött hela mitt hus.

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

 Och att du har hemsökt mig, det gäller såsom vittnesbörd;  min sjukdom får träda upp och tala mot mig.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

 I vrede söndersliter och ansätter man mig,  man biter sina tänder samman emot mig;  ja, min ovän vässer mot mig sina blickar.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

 Man iar upp munnen mot mig,  smädligt slår man mig på mina kinder;  alla rota sig tillsammans emot mig.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

 Gud giver mig till pris åt orättfärdiga människor  och kastar mig i de ogudaktigas händer.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

 Jag satt i god ro, då krossade han mig;  han grep mig i nacken och slog mig i smulor.  Han satte mig upp till ett mål för sina skott;

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

 från alla sidor träffa mig hans pilar,  han genomborrar mina njurar utan förskoning,  min galla gjuter han ut på jorden.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

 Han bryter ned mig med stöt på stöt,  han stormar emot mig såsom en kämpe.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

 Säcktyg bär jag hopfäst över min hud,  och i stoftet har jag måst sänka mitt horn,

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

 Mitt anlete är glödande rött av gråt,  och på mina ögonlock är dödsskugga lägrad.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

 Och detta, fastän våld ej finnes i mina händer,  och fastän min bön är ren!

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

 Du jord, överskyl icke mitt blod,  och låt för mitt rop ingen vilostad finnas.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

 Se, redan nu har jag i himmelen mitt vittne,  och i höjden den som skall tala för mig.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

 Mina vänner hava mig nu till sitt åtlöje,  därför skådar mitt öga med tårar till Gud,

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

 Ja, må han här skaffa rätt åt en man mot Gud  och åt ett människobarn mot dess nästa.

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

 Ty få äro de år som skola upprinna,  innan jag vandrar den väg där jag ej mer kommer åter.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.