Job 17

 Min livskraft är förstörd, mina dagar slockna ut,  bland gravar får jag min lott.

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

 Ja, i sanning är jag omgiven av gäckeri,  och avoghet får mitt öga ständigt skåda hos dessa!

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

 Så ställ nu säkerhet och borgen för mig hos dig själv;  vilken annan vill giva mig sitt handslag?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

 Dessas hjärtan har du ju tillslutit för förstånd,  därför skall du icke låta dem triumfera.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

 Den som förråder sina vänner till plundring,  på hans barn skola ögonen försmäkta.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

 Jag är satt till ett ordspråk bland folken;  en man som man spottar i ansiktet är jag.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

 Därför är mitt öga skumt av grämelse,  och mina lemmar äro såsom en skugga allasammans.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

 De redliga häpna över sådant,  och den oskyldige uppröres av harm mot den gudlöse.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

 Men den rättfärdige håller fast vid sin väg,  och den som har rena händer bemannar sig dess mer.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

 Ja, gärna mån I alla ansätta mig på nytt,  jag lär ändå bland eder ej finna någon vis.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

 Mina dagar äro förlidna, sönderslitna äro mina planer,  vad som var mitt hjärtas begär.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

 Men natten vill man göra till dag,  ljuset skulle vara nära, nu då mörker bryter in.

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

 Nej, huru jag än bidar, bliver dödsriket min boning,  i mörkret skall jag bädda mitt läger;

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

 till graven måste jag säga: »Du är min fader»,  till förruttnelsens maskar: »Min moder», »Min syster».

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

 Vad bliver då av mitt hopp,  ja, mitt hopp, vem får skåda det?

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

 Till dödsrikets bommar far det ned,  då jag nu själv går till vila i stoftet.

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.