Job 7

CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi.

No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjame, pues que mis días son vanidad.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće."