Job 4

Então respondeu Elifaz, o temanita, e disse:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Se alguém intentar falar-te, enfadarte-ás? Mas quem poderá conter as palavras?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Eis que tens ensinado a muitos, e tens fortalecido as mãos fracas.

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

As tuas palavras têm sustentado aos que cambaleavam, e os joelhos desfalecentes tens fortalecido.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Mas agora que se trata de ti, te enfadas; e, tocando-te a ti, te desanimas.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Porventura não está a tua confiança no teu temor de Deus, e a tua esperança na integridade dos teus caminhos?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Lembra-te agora disto: qual o inocente que jamais pereceu? E onde foram os retos destruídos?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Conforme tenho visto, os que lavram iniquidade e semeiam o mal segam o mesmo.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Pelo sopro de Deus perecem, e pela rajada da sua ira são consumidos.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Cessa o rugido do leão, e a voz do leão feroz; os dentes dos leõezinhos se quebram.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Perece o leão velho por falta de presa, e os filhotes da leoa andam dispersos.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Ora, uma palavra se me disse em segredo, e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Entre pensamentos nascidos de visões noturnas, quando cai sobre os homens o sono profundo,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

sobrevieram-me o espanto e o tremor, que fizeram estremecer todos os meus ossos.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Então um espírito passou por diante de mim; arrepiaram-se os cabelos do meu corpo.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Parou ele, mas não pude discernir a sua aparencia; um vulto estava diante dos meus olhos; houve silêncio, então ouvi uma voz que dizia:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Pode o homem mortal ser justo diante de Deus? Pode o varão ser puro diante do seu Criador?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Eis que Deus não confia nos seus servos, e até a seus anjos atribui loucura;

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

quanto mais aos que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e que são esmagados pela traça!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

Entre a manhã e a tarde são destruidos; perecem para sempre sem que disso se faça caso.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Se dentro deles é arrancada a corda da sua tenda, porventura não morrem, e isso sem atingir a sabedoria?

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’