Job 17

O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!
Souf mwen prèt pou koupe. Mwen pa lwen mouri. Se pou simityè ase mwen bon.
Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!
Kote m' vire, se moun k'ap pase m' nan betiz. Vye pawòl jouman yo enpoze m' dòmi.
Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?
Ou mèt kwè m', Bondye! Se ou menm ankò ki pou bay garanti pou mwen. M' pa gen pesonn lòt ki ka tope ak yo.
Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.
Ou fèmen lespri yo pou yo pa konprann. Pa kite yo gen rezon sou mwen.
Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.
Pawòl la di: Yon moun ap fè gwo fèt pou zanmi l', epi pitit li yo ap mouri grangou anndan lakay li.
Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.
Yo fè koze sou mwen nan pèp la. Yo vin krache nan figi m'!
De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.
Mwen sitèlman nan lapenn, m' pa ka louvri je m'. Mwen fin tounen zo ak po. Ata lonbraj mwen pa fè!
Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.
Moun k'ap mache dwat yo sezi lè yo wè sa. Inonsan yo fin debòde sou mechan an ki vire do bay Bondye.
Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.
Moun k'ap mennen yon vi dwat, se yo ki gen rezon. Sa ki pa mete men yo nan ankenn move zafè kanpe pi rèd sou pozisyon yo.
Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.
Nou tout mèt vin kanpe devan m', mwen p'ap jwenn yonn ladan nou ki gen bon konprann.
Os meus dias passaram, frustraram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.
Mwen fin viv! Tout plan m' te gen nan tèt mwen kraze. Mwen pa gen ankenn espwa ankò.
Convertem-me a noite em dia, e a luz, dizem, está perto das trevas.
Yo pretann lannwit se lajounen. Lè fènwa, yo di limyè a pa lwen.
Se eu esperar, a sepultura é minha casa; nas trevas estendi a minha cama.
Se lanmò m'ap tann. Se al kouche nan simityè ki sèl espwa m'.
Eu disse à cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã.
Mwen di tonm lan ou se papa m'. Mwen di vèmen ki pral manje m' yo: nou se manman m' ak sè m'.
E onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?
Kote ki gen espwa pou mwen ankò? Ki moun ki wè yon bon lavi pou mwen ankò?
Descerão comigo até as trancas da sepultura. Descansaremos juntos no pó.
Lè m'a mouri, lè m'a fin desann nan peyi kote mò yo ye a, èske m'a ka pote espwa m' yo ansanm avè m'?