Job 6

Então Jó, respondendo, disse:

Ijob respondis kaj diris:

Oxalá de fato se pesasse a minhá magoa, e juntamente na balança se pusesse a minha calamidade!

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Pois, na verdade, seria mais pesada do que a areia dos mares; por isso é que as minhas palavras têm sido temerárias.

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Porque as flechas do Todo-Poderoso se cravaram em mim, e o meu espírito suga o veneno delas; os terrores de Deus se arregimentam contra mim.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Zurrará o asno montês quando tiver erva? Ou mugirá o boi junto ao seu pasto?:

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Pode se comer sem sal o que é insípido? Ou há gosto na clara do ovo?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Nessas coisas a minha alma recusa tocar, pois são para mim qual comida repugnante.

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Quem dera que se cumprisse o meu rogo, e que Deus me desse o que anelo!

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Que fosse do agrado de Deus esmagar-me; que soltasse a sua mão, e me exterminasse!

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Isto ainda seria a minha consolação, e exultaria na dor que não me poupa; porque não tenho negado as palavras do Santo.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Qual é a minha força, para que eu espere? Ou qual é o meu fim, para que me porte com paciência?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

É a minha força a força da pedra? Ou é de bronze a minha carne?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Na verdade não há em mim socorro nenhum. Não me desamparou todo o auxílio eficaz?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Ao que desfalece devia o amigo mostrar compaixão; mesmo ao que abandona o temor do Todo-Poderoso.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Meus irmãos houveram-se aleivosamente, como um ribeiro, como a torrente dos ribeiros que passam,

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

os quais se turvam com o gelo, e neles se esconde a neve;

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

no tempo do calor vão minguando; e quando o calor vem, desaparecem do seu lugar.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

As caravanas se desviam do seu curso; sobem ao deserto, e perecem.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

As caravanas de Tema olham; os viandantes de Sabá por eles esperam.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Ficam envergonhados por terem confiado; e, chegando ali, se confundem.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Agora, pois, tais vos tornastes para mim; vedes a minha calamidade e temeis.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Acaso disse eu: Dai-me um presente? Ou: Fazei-me uma oferta de vossos bens?

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Ou: Livrai-me das mãos do adversário? Ou: Resgatai-me das mãos dos opressores?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Ensinai-me, e eu me calarei; e fazei-me entender em que errei.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Quão poderosas são as palavras da boa razão! Mas que é o que a vossa arguição reprova?

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Acaso pretendeis reprovar palavras, embora sejam as razões do desesperado como vento?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Até quereis lançar sortes sobre o órfão, e fazer mercadoria do vosso amigo.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Agora, pois, por favor, olhai para, mim; porque de certo à vossa face não mentirei.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Mudai de parecer, peço-vos, não haja injustiça; sim, mudai de parecer, que a minha causa é justa.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Há iniquidade na minha língua? Ou não poderia o meu paladar discernir coisas perversas?

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?