Job 7

Porventura não tem o homem duro serviço sobre a terra? E não são os seus dias como os do jornaleiro?

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Como o escravo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

assim se me deram meses de escassez, e noites de aflição se me ordenaram.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Havendo-me deitado, digo: Quando me levantarei? Mas comprida é a noite, e farto-me de me revolver na cama até a alva.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

A minha carne se tem vestido de vermes e de torrões de pó; a minha pele endurece, e torna a rebentar-se.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e chegam ao fim sem esperança.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Lembra-te de que a minha vida é um sopro; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Os olhos dos que agora me veem não me verão mais; os teus olhos estarão sobre mim, mas não serei mais.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

Tal como a nuvem se desfaz e some, aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir.

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar o conhecerá mais.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Por isso não reprimirei a minha boca; falarei na angústia do meu espírito, queixar-me-ei na amargura da minha alma.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas uma guarda?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Quando digo: Confortar-me-á a minha cama, meu leito aliviará a minha queixa,

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

então me espantas com sonhos, e com visões me atemorizas;

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

de modo que eu escolheria antes a estrangulação, e a morte do que estes meus ossos.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

A minha vida abomino; não quero viver para sempre; retira-te de mim, pois os meus dias são vaidade.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Que é o homem, para que tanto o engrandeças, e ponhas sobre ele o teu pensamento,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

e cada manhã o visites, e cada momento o proves?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

Até quando não apartarás de mim a tua vista, nem me largarás, até que eu possa engolir a minha saliva?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Se peco, que te faço a ti, ó vigia dos homens? Por que me fizeste alvo dos teus dardos? Por que a mim mesmo me tornei pesado?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Por que me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? Pois agora me deitarei no pó; tu me buscarás, porém eu não serei mais.

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.