Job 3

Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.

Napokon otvori Job usta i prokle dan svoj;

I zawołał Ijob, mówiąc:

poče svoju besjedu i reče:

Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc,w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!

"O, ne bilo dana kad sam se rodio i noći što javi: 'Začeo se dječak!'

Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!

U crnu tminu dan taj nek se prometne! S visina se njega Bog ne spominjao, svjetlost sunčeva ne svijetlila mu više!

Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!

Mrak i sjena smrtna o nj se otimali, posvema ga tmina gusta prekrila, pomrčine dnevne stravom ga morile!

Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!

O, da bi ga tama svega presvojila, nek' se ne dodaje danima godine, nek' ne ulazi u brojenje mjeseci!

Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!

A noć ona bila žalosna dovijeka, ne čulo se u njoj radosno klicanje!

Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!

Prokleli je oni štono dan proklinju i Levijatana probudit' su kadri!

Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!

Pomrčale zvijezde njezina svanuća, zaludu se ona vidjelu nadala, i zorinih vjeđa ne gledala nigda!

Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.

Što mi od utrobe ne zatvori vrata da sakrije muku od mojih očiju!

Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?

Što nisam mrtav od krila materina, što ne izdahnuh izlazeć' iz utrobe?

Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?

Čemu su me dva koljena prihvatila i dojke dvije da me nejaka podoje?

Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,

U miru bih vječnom počivao sada, spavao bih, pokoj svoj bih uživao

Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;

s kraljevima i savjetnicima zemlje koji su sebi pogradili grobnice,

Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,

ili s knezovima, zlatom bogatima, što su kuće svoje srebrom napunili.

Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?

Ne bih bio - k'o nedonošče zakopano, k'o novorođenče što svjetla ne vidje.

Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.

Zlikovci se više ne obijeste ondje, iznemogli tamo nalaze počinka.

Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,

Sužnjeve na miru tamo ostavljaju: ne slušaju više poviku stražara.

Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.

Malen ondje leži zajedno s velikim, rob je slobodan od gospodara svoga.

Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

Čemu darovati svjetlo nesretniku i život ljudima zagorčene duše

Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;

koji smrt ištu, a ona ne dolazi, i kao za blagom za njome kopaju?

Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.

Grobnom bi se humku oni radovali, klicali od sreće kad bi grob svoj našli.

Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

Što će to čovjeku kom je put sakriven, koga je Bog sa svih strana zapriječio?

Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;

Zato videć' hranu, uzdahnuti moram, k'o voda se moji razlijevaju krici.

Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.

Obistinjuje se moje strahovanje, snalazi me, evo, čega god se bojah.

Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.

Pokoja ni mira meni više nema, u mukama mojim nikad mi počinka."